Disembowelment - Transcendence into the Peripheral

Disembowelment-Transcendence into the Peripheral

Η Αυστραλία έχει βγάλει σχετικά λίγες μπάντες αλλά πολλές από αυτές υπήρξαν ιδιαίτερες και με ξεχωριστό ήχο. Ή τουλάχιστον έγιναν στη συνέχεια της πορείας τους. Οι Disembowelment ξεκίνησαν με άγριο όνομα (ξεκοίλιασμα) και λογότυπο και κυμαινόταν στα όρια του brutal/grind death metal με μερικά doom στοιχεία. Εννοείται και ανάλογους στίχους. Τέτοια μουσική περιείχε και το πρώτο τους demo ‘’ Mourning September’’ του 1990, ένα χρόνο μετά την ίδρυση τους. Το τρίο αποφασίζει να αλλάξει λόγκο και να κατευνάσει τις ορμές του στο επόμενο demo, ενώ με την έλευση δεύτερου κιθαρίστα και αλλαγή μπασίστα, το πλέον κουαρτέτο βγάζει το ep ‘’Dusk’’ μέσω της Relapse Records που βρίσκοταν στα πρώτα της βήματα. Και το θαύμα συμβαίνει το 1993 και ονομάζεται ‘’Transcendence Into The Peripheral’’, ένας τρομερός συνδυασμός death metal με doom παύσεις για περισσότερο πόνο. Και μετά την κορύφωση, το τέλος. Η μπάντα διαλύεται, προφανώς λόγω μουσικών διαφορών. Οι Gallina και Skarajew είχαν δημιουργήσει μια folk/ambient μπάντα με το όνομα Trial of the Bow και πιθανότατα να τους έκφραζε πλέον περισσότερο σαν μουσικους. Τελικά το 2011, οι δυο ίδιοι κύριοι, αφού στην αρχή ξεκίνησαν σαν d.USK να παίζουν τραγούδια από τον ντεμπούτο τους σαν Disembowelment, μετανομάστηκαν σε Inverloch και έχουν κυκλοφορήσει ένα αξιοσέβαστο ep και ολοκληρωμένο δίσκο. Αναμένουμε συνέχεια.

Ιθύνων νους των Disembowelment και του ‘’Transcendence Into The Peripheral’’ (στίχος από το ‘’ The Spirits of the Tall Hills) είναι ο Renato Gallina. Τραγουδιστής, κιθαρίστας, στιχουργός και συνθέτης. Ααα, και αδερφός του Fabrizio Gallina, τραγουδιστή/κιθαρίστο στο ΘΕΙΚΟ ‘’ To Dimension Logic’’ των Vauxdvhil. Και μόνο αυτό φτάνει για να καταλάβουμε ότι τα αδέρφια ήταν μουσικές ιδιοφυίες. Φανταστείτε ένα έφηβο το 1992-93 που έχει μεγαλώσει με death metal και ξαφνικά ανακαλύπτει άλλες μουσικές και τις λατρεύει. Ας αναφέρουμε μερικές που αναγράφονται στο thanx list. Dead Can Dance, Diamanda Gallas, The Mission, Mortal Coil, Brian Eno, Kitaro, Cocteau Twins κ.α. Φανταστείτε κάποιον έφηβο να προσπαθεί να συνδυάσει αυτές τις αγάπες μέσα από το δικό του προσωπικό πρίσμα. Σχιζοφρένεια ή ιδιοφυία. Ανακατωσούρες ή πολυπλοκότητα. Ίσως και όλα μαζί. Και με κάποια επιπλέον ακούσματα, πάντοτε με απόλυτη προσοχή στους ήχους που σε επισκέπτονται, θα ανακαλύψεις χιλιάδες θησαυρούς. Αλλιώς κανένα και δεν θα κάνεις καν προσπάθεια για δεύτερο γύρο. Και είναι και μια ώρα δίσκος, δύσκολα θα τους την αφιερώσει ένα μουσικός τουρίστας.

Αν μπερδεύτηκε κανείς για το που κυμαίνεται ο δίσκος ηχητικά, η απάντηση είναι μια. DEATH METAL. Απλά οι σύνθέσεις τους είναι πιο γόνιμες. Εγκυμονούν διαφορετικούς ήχους από το μέσο όρο στη συγκεκριμέμη σκηνή. Εκεί που οργιάζουν με blastbeats και τα riffs ξεσκίζουν αυτιά, περνάς σε ένα μεταβατικό στάδιο με κυρίαρχες ατμόσφαιρες που στροβιλίζονται μέσα στο μυαλό σου και σε κάνουν να χάνεσαι. Περίεργοι ήχοι που δημιουργούν αντίστοιχες εικόνες. Η αλήθεια είναι ότι θα ξεδιπλωθούν μόνο υπό όρους και αυτό είναι μια αυτοκόλλητη σχέση μουσικής και ακροατή. Χωρίς ψεγάδια και ατέλειες, με μια παραγωγή που σκοτεινιάζει τα πάντα γύρω σου, με βαρύθυμες μελωδίες που σπιλώνουν οτιδήποτε ευχάριστο. Τυμπανοκρουσίες στο νου με doom/death μπάντες; Ίσως, εδώ όμως έχουμε περισσότερο βασικό αίσθημα την οργή παρά την θλίψη. Καταστροφικοί ρυθμοί. Πνευματική βία, προσεκτικά λιγοστές, διαλεγμένες λέξεις. Ηδονιστική αργοπορία σε κάθε συνθετικό οίστρο. Πόσο ατμοσφαιρικά ξεκινά το ‘’ Your Prophetic Throne of Ivory’’ , ένα πέρασμα στη παρακμή. Παραγινωμένες ακουστικές μελωδίες, ατίθατο και γρήγορο drumming, εκτόνωση της σάρκας μέσω χτυπημάτων. Και μια φωνή που ξετυλίγει σιγά σιγά ένα κουτί που με το που ανοίγει, μολύνει τον αέρα. Περίλυπα αλλά και ολέθρια συνεχίζουν στο ‘’ Excoriate’’ για να καταλήξουμε στο ατμοσφαιρικό ‘’ Nightside of Eden’’ με την  γυναικεία αφήγηση μέσω της I'da. Αλλαγή διάθεσης και κλίματος στο 14λεπτο ‘’A Burial at Ornans’’. Τεθλιμμένα, ανήλια μα και θυμωμένα. Έξαλλες σχιζοφρενικές διαθέσεις που αλλάζουν απότομα, στο δευτερόλεπτο και χωρίς να ξέρεις πόσο θα διαρκέσει. Κατατονία. Κατάθλιψη. Σαν ανίατη αρρώστια, όχι ψευδογοτθική. Ένα τριαντάφυλλο που μαραίνεται αλλά τα αγκάθια του είναι μακριά και κοφτερά, ικανά όχι μόνο να σε ματώσουν αλλά να σε μολύνουν. Περιστρεφόμενο γκρι μέχρι την τελευταία νότα του ‘’ Cerulean Transience of All My Imagined Shores’’. Ηχητική ερυσίβη. Και αν αντέξεις μέχρι το τέλος, ένα απέραντο κενό. Μόνο αυτό θα νιώθεις. Και σύντομα πείνα για κάτι πιο ευχάριστο.

 

 

Copyright 2024. All Right Reserved.