Infernäl Mäjesty - None Shall Defy

               Το δεύτερο μισό των 80ς ,έσκαγαν μνημειώδη thrash άλμπουμς από όλο τον πλανήτη. Και όταν λέμε από όλο, από ΟΛΟ. Εννοείται ότι και ο Καναδάς πρόσφερε και μάλιστα πολλές μπάντες. Μια από αυτές είναι και οι Infernal Majesty με τα κλασικά ούμλαουτ (umlaut,οι τελίτσες πάνω από φωνήεν στο Γερμανικό αλφάβητο). Η μπάντα ξεκίνησε το 1986 στο Τορόντο και αμέσως δημιούργησε το πρώτο ομώνυμο ντέμο τους και όσα ζευγάρια αυτιά το ακούσανε, πήρανε φωτιά. Η Roadracer τους κλείνει συμβόλαιο, η μπάντα συνθέτει και άλλα τραγούδια και μαζί με τα τέσσερα που είχαν ήδη από το ντέμο τους, βγαίνει το απόλυτο thrash διαμάντι ‘’ None Shall Defy’’.  Το ρυθμικό ντουέτο αποχωρεί λίγο αργότερα, η υπόλοιπη μπάντα δημιουργεί νέα ντέμος με αργά δυστυχώς βήματα. Τα 90ς έχουν φτάσει, το ενδιαφέρον για το είδος σβήνει, το συμβόλαιο χάνεται. Οι δυο κιθαρίστες με τον τραγουδιστή, πιστοί πάντοτε στην μπάντα έχουν διατηρήσει μέχρι σήμερα την μπάντα και έχουν κυκλοφορήσει άλλους τρεις δίσκους που δεν είναι διόλου μέτριοι, απλά τους βαραίνει το άψογο ντεμπούτο που δεν μπορούν να συγκριθούν μαζί του. Μια θέση στο πάνθεον του thrash, το κέρδισαν με την ψυχή τους.

                    Μια παλιά σύνθεση ανοίγει τον δίσκο. Το μοναδικό τραγούδι που είναι ομαδική δουλειά των δυο κιθαριστών του(όλα τα υπόλοιπα είναι είτε του ενός είτε του άλλου). Και γίνεται το έλα να δεις. Φανταστείτε ότι το πρώτο λεπτό ξεκινάει ορχηστρικά με την κιθάρα του Terror να leadάρει καρφωτά και συνάμα οι δυο μαζί  να οργώνουν και να σπέρνουν και οι καρποί τους να είναι γλυκόπικροι. Τα φωνητικά επιτηδευμένα βδελυρά και μάλιστα με  σκοτεινούς στίχους, οι περισσότεροι γραμμένοι από τον μπασίστα (σε κάποια τραγούδια βοηθά και ο τραγουδιστής) , καμιά σχέση με το παιδικό εξώφυλλο που δεν πείθει για κάτι τέτοιο. Η παραγωγή, προιόν εκείνης της εποχής, με την μουντάδα της και τις αδυναμίες της, αλλά ταιριαστή, σε προτρέπει να δώσεις περισσότερη σημασία σε κάθε όργανο. Η παραγωγή είναι μια δουλειά του drummer της μπάντας. Αν δηλαδή σκεφτούμε ότι χάσανε μετά τον δίσκο τον παραγωγό τους και τον βασικό στιχουργό τους, όπου αυτοί οι δυο ήταν και αχτύπητο ρυθμικό δίδυμο που κούρευε σβέρκους σαν αλωνιστικό μηχάνημα, το πλήγμα ήταν μεγάλο.

               Μετά από ένα σύντομο ορχηστρικό διάλλειμα, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσεις τι σε χτύπησε τόσο δυνατά και έχεις παρακρούσει σωματικά και ψυχικά, σου σερβίρουν το ‘’ Night of the Living Dead’’.  Riff που θυμίζει Slayer όταν ήταν ακόμα οι άρχοντες του θρόνου.  Βαθιά ανάσα και το κεφάλι μέσα στα ηχητικά πεινασμένα θηρία που ανυπομονούν να σε κατασπαράξουν. Σπασμωδικοί ρυθμοί που τσακίζουν όσο δάκτυλα γλιστρούν και τεντώνουν χορδές με μοναδικό τρόπο , μανιασμένα και απάνθρωπα για την μεγαλύτερη απόλαυση μας και κατευνασμό τον πιο άγριων ενστίκτων μας. Νευρασθενείς νεαροί που επιδίδονται σε ανελέητο headbanging παίζοντας την δική τους μουσική και παρασέρνοντας και εμάς. Ολοκληρωμένες συνθέσεις, έχουν οργή και έξαψη αλλά δεν βαράνε ακατανόητα. Όντας Καναδοί, η τεχνική υπάρχει στο αίμα τους και δεν λυπούνται να το χύσουνε μαζί με ιδρώτα μέχρι της τελευταίας ρανίδας. Καταστροφικές εκτελέσεις, γεννημένες να καταστρέφουν ηχεία και να συνθλίβουν ψυχές.  Τα ‘’ Skeletons in the Closet’’ και ‘’ None Shall Defy’’ το επιβεβαιώνουν. Ολοκληρωτική κατατρόπωση με το ηχητικό του πανδαιμόνιο. Ακόμα και το ψευτοσατανικό στιχουργικό τους  κάνει την δουλειά του.  Και αν το ακούτε από cd και έχετε στη διάθεση σας δυο επιπλέον τραγούδια, τα ‘’Into the Unknown’’ και  ΄΄Hell on Earth’’ από το ντέμο ‘’ Nigresent Dissolution’’ του 1988, μπορείτε να βάλετε τα κλάματα που δεν κατάφεραν να συνεχίσουν αυτό το σερί καταπληκτικών συνθέσεων.