Xentrix - Shattered Existence

Xentrix-Shattered Existence

             Το Ηνωμένο Βασίλειο έβγαλε από τα σπλάχνα του την Heavy Metal μουσική. Στο thrash υποιδίωμα όμως, δεν τα πήγε και τόσο καλά. Λαμπρές εξαιρέσεις υπάρχουν, απλά είναι λίγες σε σχέση με τον πληθυσμό της χώρας αλλά και το πόσες άλλες τρομερές μπάντες προσέφεραν στα άλλα είδη. Για να αναφέρω και μερικές, οι Toranaga, Deathwish, Virus, Cerebral Fix, Pariah, Sabbat, Decimator,Slammer, Hellbastard,D.A.M., Xentrix, Acid Reign, Re-animator, Tortoise Corpse, Detritus, Lawnmower Deth, Arbitrater, Energetic Krusher, Hydra Vein κ.α. Λίγες από αυτές έγιναν γνωστές και σχεδόν καμία δεν άντεξε στο χρόνο. Οι Xentrix είναι και αυτοί μέσα σε αυτή την λίστα. Ξεκίνησαν το 1988 (πρωτύτερα ως Sweet Vengeance), ντεμπούταραν ένα χρόνο μετά, μέσω της Roadracer που τους ανακάλυψε και τσίμπησε, με το ‘’Shattered Existence’’ με παραγωγό και μηχανικό ήχο την γνωστή μούρη σε τέτοια θέματα για τον συγκεκριμένο ήχο εκείνη την εποχή, John Cuniberti. Άμεσα αγαπήθηκαν από το κοινό της χώρας τους και η δημοσιότητα τους ανέβηκε κατακόρυφα. Ένα ep τριών τραγουδιών από τα οποία το ένα ήταν διασκευή στο γνωστό ‘’Ghostbusters’’ του Ray Parker Jr. , τραγούδι που όλοι ακούσαμε στην ομώνυμη ταινία. Δεύτερος δίσκος , το ακόμα καλύτερο ‘’ For Whose Advantage?’’ του 1990. Το είδος αρχίζει να χάνει σε δημοφιλία, το ‘’Kin’’ που ακολουθεί είναι πιο αδύναμο και μέτριο, το συμβόλαιο με την Roadracer χάνεται και ο τέταρτος και τελευταίος τους δίσκος ‘’Scourge’’ του 1996 δεν μπορεί να δώσει το τρανταχτό παρόν που χρειαζόντουσαν. Διάλυση το 1997, αλλά από το 2013 έχει ξανασυγκεντρωθεί η πρώτη σύνθεση της μπάντας, χωρίς ακόμα να έχουμε δεί φως σε νέο δισκογραφικό υλικό.
             Συστηματική καταιγίδα. Από την μία οι ρυθμικές κιθάρες στάζουν μελωδίες και από την άλλη οι lead σολάρουν και γρυλίζουν. Το thrash αναγεννιέται, τα riffs δίνουν και παίρνουν κόλαση. Αρκετά σκοτεινοί, θυμίζουν Testament τέλη 80ς-αρχές 90ς. Οι ρυθμοί σε μεσαίες γραμμές με κάποια ξεσπάσματα, με ένα τόνο αγκαθωτούς ήχους να σε πληγώνουν τα αυτιά. Στίχοι, όπως συνηθίζεται στο ύφος, πολιτικοκοινωνικοί, χωρίς όμως αφέλειες. Έξυπνα επιλεγμένες λέξεις (μα τι έξυπνος τίτλος το ‘’ Heaven Cent ‘’) που δίνουν βάση σε αυτά που θέλουν να μεταδώσουν. Η παραγωγή πολύ δυνατή, ακούς τα ηχεία να βασανίζονται από την ένταση και την λεπτομέρεια (για την εποχή τους). Τα τραγούδια είναι ώριμα, δεν διακατέχονται από την πόρωση ενός ντεμπούτου που είχαν όμοιοι τους. Προσεγμένα riffs, πολυδουλεμένες συνθέσεις, όλοι άριστοι στο είδος τους. Τα κεφάλια παίρνουν φωτιά, οι αρμονίες επωάζονται λεπτό στο λεπτό. Και υπάρχουν και σημεία δημιουργημένα να σε στοιχειώνουν, όπως οι κιθαριστικές αλλαγές στο ‘’ Balance of Power’’.
              Όσοι τους έχουν δει ζωντανά στην εποχή τους, μίλησαν με τα καλύτερα λόγια. Τυχαία δεν αγαπήθηκαν από πολλούς. Εννοείται ότι η μουσική παίζει πρωτεύον ρόλο αλλά στο thrash μέγιστο ρόλο παίζει και η αντίστοιχη συναυλιακή απόδοση. Μιλάμε για μια μπάντα που έμεινε η ίδια σαν σύνθεση και στους τέσσερις δίσκους τους και παραμένουν ίδιοι και στην επανασύνδεση. Αυτό λέγεται σεβασμός, αγάπη, αλληλουποστήριξη, χημεία, πείτε το όπως θέλετε. Από το πρώτο τραγούδι που θα σας σβουρίσει το κεφάλι, μέχρι το τέλος, υπάρχει συναγωνισμός και ανταγωνισμός για αυτούς, και αλληλοεξόντωση των δικών σας εγκεφαλικών κυττάρων. ‘’Dark Enemy’’ ή ‘’Crimes’’ ; ‘’Balance Of Power’’ ή ‘’ Position of Security ‘’ ; Οκ, κάποια τραγούδια δεν άφησαν εποχή αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι είναι ένας πάρα πολύ καλός δίσκος που δεν πρέπει να χαίρονται μόνο οι thrashers.

Copyright 2024. All Right Reserved.