Monuments
Πάντοτε ήμουν υπέρ των αλλαγών και εξελίξεων στη μουσική. Ότι μένει απροσάρμοστο, στάσιμο, άγονο, κάποια στιγμή καταντά και βαρετό ή στην καλύτερη επαναλήψιμο. To Heavy Metal στα δικά μου αυτιά ωφελήθηκε που επέτρεψε στο είδος να εξελιχτεί, να συνδυαστεί, να δοκιμάσει νέα πράγματα. Εννοείται ότι υπάρχουν πολλά παραδείγματα αποτυχίας από μπάντες αλλά αυτό δεν είναι απαγορευτικό στο να συνεχίζετονται οι προσπάθειες για αλλαγή. Μια πραγματικά ιδιαίτερη περίπτωση που λάτρεψα από την πρώτη στιγμή και δεν με έχουν απογοητεύσει ποτέ είναι αυτή των Νορβηγών Solefald.
Είμαι πρωτοδισκάκιας. Ισχύει. Και είναι λογικό αυτό μιας και η πρώτη επαφή με μια νέα μπάντα είναι αυτό που σε συνεπαίρνει. Πολύ πιθανό η μπάντα να έχει παγιώσει το συγκεκριμένο στυλ, να επαναλαμβάνεται ή τέλος πάντων να μην μπορεί να ενθουσιάσει ξανά τον ακροατή (πρόβλημα του ιδίου βεβαίως). Όλα αυτά δεν είναι βέβαια κάποιος κανόνας. Για παράδειγμα οι Melechesh (ο βασιλιάς της φωτιάς) από το Ισραήλ (βασικά δυο Ισραηλινά μέλη και ένας (Moloch) από την Παλαιστήνη) που ένωσαν τις δυνάμεις τους για την αγάπη της μουσικής.
To black Metal έχει ωριμάνσει και αλλάξει κατά πολύ σε σχέση με τις πρώτες τους μέρες. Πολλές αλλαγές έγιναν στο στιχουργικο/θεματολογικό περιεχόμενο αλλά και στο εικαστικό, θέματα σημαντικότατα για το συγκεκριμένος είδος. Πειραματισμοί και προσθήκες έγιναν φυσικά και στο μουσικό κομμάτι. Το black metal ενώθηκε με το death metal, με το thrash metal, το post rock, το industrial και δεκάδες άλλες διαφορετικές μορφές της μουσικής γενικότερας. Το blackgaze είναι το κράμα black metal με post rock/metal και οι Γάλλοι Alcest θεωρούνται πιονέροι του είδους.
Εγώ, όπως και ο περισσότερος κόσμος παγκοσμίως, έμαθα τους Dimmu Borgir με το εκπληκτικό και κορυφαίο ‘’Enthrone Darkness Triumphant’’, ένας εκπληκτικος συνδυασμός μελωδικής συμφωνικότητας και black metal. Ο λόγος που τους μάθαμε τη συγκεκριμένη εποχή δεν είναι μόνο καλλιτεχνικός. Τους Νορβηγούς πλέον είχε αναλάβει η Nuclear Blast και γι αυτό είχαν εξαιρετική διανομή και διαφήμιση. Και αυτοί όμως από την πλευρά τους είχαν ενθουσιαστεί με το προηγούμενο υλικό τους γι αυτό και τους καπάρωσαν. Δίσκοι σαν το ‘’Stormblast’’ δεν βγαίνουν κάθε μέρα, ούτε κάθε πενταετία-δεκαετία θα έλεγα.
Αρκετές οι μπάντες με το όνομα Allegiance στο metal χώρο αν και καμιά δεν έκανε μεγάλο ντόρο ώστε να γίνει πασίγνωστη. Οι Αυστραλοί θρασάδες με τον ωραία, γκρουβάτο ‘’D.e.s.t.i.t.u.t.i.o.n’’ του 1994 δεν κατάφεραν να κάνουν κάτι παραπάνω από το να ασχολούνται λίγοι ψαγμένοι οπαδοί μαζί τους. Οι πιο πρόσφατοι χρονικά Γάλλοι κυκλοφόρησαν το majestic black του ‘’ Beyond the Black Wave’’ (2018) αυτοχρηματοδοτούμενα και μόνο στη χώρα τους τους ξέρουν. Υπάρχουν και άλλα συγκροτήματα που δεν καταφεραν να κυκλοφορήσουν κάτι ολοκληρωμένο. Υπάρχουν και οι Σουηδοί Allegiance.
Θυμάμαι ξεκάθαρα ότι στο δεύτερο μισό των 90ς ελέγχαμε εξονυχιστικά black metal μπάντες που δεν ήταν Σκανδιναβικές εννοώντας ότι υπήρχε έντονη αμφιβολία για την ποιότητα τους και αυτό οφείλοντας αρκετά και στον τότε Τύπο. Ειδικά πολλές μπάντες από Γερμανία αντιμετωπίστηκαν με περίγελο, πολλές φορές δικαίως. Το θέμα είναι ότι μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά και κάποιες black metal κυκλοφορίες της εποχής από τη συγκεκριμένη χώρα δεν πήραν τα εύσημα και τη δόξα που τους άξιζε, τουλάχιστον όχι τότε.
Κάθε χρονιά που οι Σουηδοί Necrophobic κυκλοφορούν νέο δίσκο, πάντοτε συμπεριλαμβάνονται στα αγαπημένα μου, είτε σε οπαδικές λιστες είτε τα τελευταία χρόνια σε συντακτικές. Αγάπη που ξεκίνησε με το ντεμπούτο ‘’ The Nocturnal Silence’’ του 1993, από τις πρώτες ακραίες μπάντες που ερωτεύτηκα και φτάνει μέχρι το ‘’ Dawn of the Damned’’ του 2020 που για μια ακόμα φορά με κατέπληξε (https://www.metalzone.gr/reviews/necrophobic-dawn-damned).
Οι Rotting Christ έχοντας δοξάσει εαυτούς, την Ελληνική black metal σκηνή, το σκότος και το έρεβος, από τα πρώτα τους χρόνια στα τέλη την δεκαετία του 80 και ολάκερη την δεκαετία του 90, ως τα μέσα των 00ς είχαν δώσει τρεις πολύ καλούς δίσκους.
Το ‘’Khronos’’ το 2000, το ‘’Genesis’’ το 2003 και το ‘’Sanctus Diavolos’’ το 2004. Το 2006 ο Σάκης και ο Θέμης Τόλης, οραματιστήκαν, προετοίμασαν και μαζί με τον μπασίστα Ανδρέα Λάγιο (Nightstalker), δημιούργησαν το ‘’Theogonia’’. Το οποίο κυκλοφόρησε από την Season Of Mist στις 22 του Γενάρη του 2005.
Έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια και κάτι μήνες από τότε που κυκλοφόρησε το ‘’Monotheist’’ των Celtic Frost. Των Celtic Frost του μαχητή με πολλές αιτίες Thomas Gabriel Fischer ή απλά Tom G. Warrior. Του Martin E. Ain (r.i.p. 2017). Το ‘’Monotheist’’ κυκλοφόρησε στις 29 του Μάη του 2006 από την Century Media Records και ήταν το πέμπτο ολοκληρωμένο άλμπουμ της Θρυλικής αυτής μπάντας από την Ελβετία. Είχαν περάσει δεκαέξι χρόνια από το ‘’Vanity / Nemesis’’. Μαζί με τον Warrior, φωνή – κραυγή και κιθάρα και τον Ain, μπάσο ήταν οι Eror Unala στην κιθάρα και Franco Sessa στα τύμπανα.
ΜΟΝΟ σε περίπτωση που δεν έχεις ακούσει ποτε το ‘’Starfire Burning upon the Ice-Veiled Throne of Ultima Thule’’ των Bal Sagoth θα αδυνατούσες να απαντήσεις τάχιστα στη ερώτηση ποιος δίσκος έχει τους μεγαλύτερους τίτλους. Βέβαια, θα ήταν πολύ κρίμα μια τέτοια δισκάρα να παρέμενε στις μνήμες μας μόνο γι αυτό το λόγο. Ο(ι) Bal Sagoth είναι το πνευματικό παιδί του Byron Roberts ο οποίος αποφάσισε το 1989 να συνδυάσει δυο αγαπημένες του ασχολίες. Την επική, φανταστική λογοτεχνία και την (ακραία) μουσική. Το όνομα της μπάντας πάρθηκε από την ιστορία του Robert E. Howard, το ‘’The Gods Of Bal Sagoth’’ και το μουσικό ταξίδι ξεκίνησε.