Monuments
Στην θάλασσα υπάρχουν οι σκόπελοι και οι βραχονησίδες που φαίνονται – στέκονται αγέρωχες και οι ύφαλοι που υποθαλασσίως στέκουν πότε υποχθόνια, πότε απλά περιμένουν κάποιος να τους προσέξει, και να δει την ομορφιά τους, πολλές φορές κρύβουν ομορφιές, να αφουγκραστούν τα μυστικά τους. Στην καλλιτεχνική δημιουργία αντιστοίχως υπάρχουν σκόπελοι, έως και βράχοι θεόρατοι, που οι δημιουργοί τους στέκουν πάνω τους, σαν τον θρόνο τους, δικαίως, και για αυτούς πόσα πολλά έχουν ειπωθεί – γραφτεί ως διθυράμβους.
Είναι πολλές οι μπάντες από την Βραζιλία, ιδιαίτερα στον ακραίο χώρο, οι οποίες μεγαλούργησαν, ή έστω κυκλοφόρησαν αξιοάκουστο υλικό. Αρνητικό και θετικό μαζί, είναι η έλλειψη τεχνολογικών ευκολιών στην χώρα τους όπως και ανύπαρκτη διανομή ή προώθηση σε μια πιο παγκόσμια κλίμακα. Και ιδιαίτερα σε παλιότερες δεκαετίες, το πρόβλημα της Αγγλικής προφοράς από ανθρώπους που έχουν βασική γλώσσα τα Πορτογαλλικά. Παρόμοια προβλήματα υπήρχαν στην Ελλάδα (σε όλα τα Βαλκάνια και γενικότερα Νότια Ευρώπη), στη Ρωσία, Νότια-Κεντρική Αμερική, και όλες οι λιγοστές μπάντες που ξεπήδησαν από Ασία-Αφρική.
Τι να περιμένει κανείς με ένα τόσο αποτρόπαιο εξώφυλλο; Με όνομα μπάντας που σημαίνει ‘’Φρικιαστικό Ξεκοίλιασμα’’ και τίτλο δίσκου ‘’Ασταμάτητη θέληση για εύγεστη σάρκα’’ ; Που να διαβάσει κανείς και τους στίχους. Θα νομίζει ότι οι Cannibal Corpse γράφουν για Χριστουγεννιάτικα δώρα. Και βαθμός δυσκολίαςστο θέμα στίχων Carcass εποχής ‘’Necrotism’’ και ακόμα χειρότερα. Και όμως, όποια και να είναι η απάντηση σου, πέφτεις πολύ έξω.
Morbid Angel ένα αρχιερατικό σχήμα για το death metal εν γένει, από την Tampa της Florida όσο για το Αμερικάνικο, τόσο και για το death metal της οικουμένης. Μέσα στα τριανταπέντε χρόνια παρουσίας τους, με αρκετά καλλιτεχνικά διαλλείματα και κάμποσα καλλιτεχνικά προβλήματα, φτάνουν φέτος με το Kingdoms Disdained τον δέκατο δίσκο τους. Ο οποίος σηματοδοτεί την επιστροφή τους έξι χρόνια μετά το περίεργο Illud Divinum Insanus. Αλλά και την επιστροφή μετά από δεκατρία χρόνια του τραγουδιστή μπασίστα Steve Tucker στην θέση του David Vincent.
Ότι και να πεις/γράψεις για τους Obituary είναι λίγο. Ακρογωνιαίος λίθος για το Death Metal. Από τις πιο σημαντικές μπάντες στο χώρο για μένα, με τεράστιο αριθμό εξαιρετικών δίσκων. Και με συνέχεια μέχρι το σήμερα, όσο και να αναλώνονται σε μοτίβα που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Είναι ξεχωριστοί και αξίζουν όλη τη φήμη που έχουν αποκτήσει, τότε μα και τώρα που φτάνουν τα τριάντα χρόνια και τους δέκα δίσκους.
Η μουσική είναι ένα μέσο που ενώνει του λαούς. Η metal μουσικήέπραξε και πράττει το ίδιο. Αν και σύντομα αναπτύχθηκε στην Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία, δεν άργησαν χώρες της Ασίας και της Αφρικής να μπουν στο παιχνίδι. Είτε σαν οπαδοί, είτε δημιουργώντας τις δικές τους μπάντες. Αρχές 90ς και το Ισραήλ αποκτά τους δικούς του αντιπρόσωπους στο (ακραίο) metal. Substance For God, Salem και Orphaned Land. Όλες με πολλά Doom/Death στοιχεία.
Μόνο ο χρόνος κρίνει και θα κρίνει ποιοι δίσκοι θα μείνουν για πάντα στις καρδιές των ακροατών. Αυτό γινόταν παλιά, αυτό θα γίνεται και στο μέλλον. Ήδη κυκλοφορίες των 00ς έχουν ‘’κλείσει’’ θέση για την αιωνιότητα, έστω και σε λιγότερα ζευγάρια αυτιά. Ο μοναδικός μέχρι στιγμής δίσκος των Kalisia, μπορεί να κυκλοφόρησε το 2009 αλλά γράφτηκε-δημιουργήθηκε-τελειοποιήθηκε από το 1996 εως το 2003 και δικαιούται μια θέση ανάμεσα στους καλύτερους δίσκους που έχουν δει το φως της ανθρώπινης μουσικής κατασκευής. Ναι, όσο τέλεια μπορείτε να φανταστείτε και ακόμα παραπέρα.
Μπαίνουμε στην χρονομηχανή και πηγαίνουμε στις χρυσές εποχές του Thrash, το δεύτερο μισό των 80ς. Πολλές από αυτές τις μπάντες έγιναν πασίγνωστες και συνεχίζουν μέχρι τώρα, εμπορικά επιτυχημένες. Άλλες πάλι, πιθανότατα κατώτερες μουσικά, χάθηκαν στη λήθη. Οι Blood Feast ξεκίνησαν σαν Blood Lust για την περίοδο του1985-86, με ίδιο λογότυπο και ένα ντέμο τεσσάρων τραγουδιών).
Βασιλιάδες του θρόνου του Doom/Death ήταν, είναι και θα είναι οι My Dying Bride. Αδιαμφισβήτητα. Αλλά υπήρξαν και υπάρχουν και άλλοι που αξίζουν τα εύσημα. Την ίδια εποχή που δημιουργούνταν οι M.D.B., στην μακρινή Μελβούρνη ξεκινούσαν το δικό τους δρόμο οι Paramaecium. 1990 λοιπόν, και μια τριάδα Αυστραλών παίζει Death/Doom Metal στο πρώτο τους demo που βγήκε σε κασέτα λίγο αργότερα. Αρχηγός της μπάντας ο ευφυέστατος Andrew Tompkins, αναλαμβάνει τα φωνητικά και το μπάσο. Χριστιανός σε ήθος, το περνάει στην μουσική του παρόλο που έπαιζε death metal.
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, πώς θα ακουγόντουσαν οι Rush αν έπαιζαν death metal στα 70ς; Κάτι τέτοιο αναρωτιόταν ο Dan Swano, o Σουηδός πολυμήχανος Οδυσσέας. Τόσα ηχητικά κατορθώματα σαν μουσικός αλλά και παραγωγός, ελάχιστοι έχουν καταφέρει. Τόσες μπάντες που έχει συμμετάσχει και θα άξιζαν μια θέση εδώ, ακόμα πιο λίγοι. Οι Edge Of Sanity, η βασική του μπάντα, στα πρώτα της χρόνια ήταν death metal, με αρκετές κρυφές μελωδίες αλλά πάντοτε death metal. Δίσκο με τον δίσκο, οι μελωδίες αυξήθηκαν, όπως και οι προοδευτικές του τάσεις με αποκορύφωμα το ‘’Crimson’’ του 1996.