Attacker - Battle at Helm's Deep

Μας αρέσει να διαβάζουμε δημοφηφίσματα και να παίρνουμε και ίδιοι ενεργό μέρος. Κλασσική ερώτηση: Καλύτερος τραγουδιστής της χρονιάς. Ε λοιπόν το 1984, ο δημοσιογράφος των Metal Forces,  Dave Raynolds είχε ψηφίσει τον Bob Mitchell  για αυτή τη θέση, ακούγοντας το ντέμο που είχαν βγάλει την ίδια χρονιά οι Αμερικανοί Attacker. Σύντομα τους μυρίστηκαν τα σωστά ρουθούνια και υπέγραψαν με την Metal Blade aαφού δοκιμάστηκαν επιτυχώς στο πέμπτο μέρος της Metal Massacre σειράς. Το ντεμπούτο ‘’ Battle at Helm's Deep’’  βγαίνει το 1985, σαρωτικό US epic power metal αλλά οι καθυστερήσεις στις ηχογραφήσεις εξαιτίας του αυθεντικού μπασίστα τους και οι επανηχογραφήσεις με τον καινούριο ανέβασε τα έξοδα στα ύψη. Έτσι το συμβόλαιο λύθηκε.  Φυγή του τραγουδιστή που ακολουθεί ένα χρόνο αργότερα και ο ένας εκ των δυο κιθαρίστων. Και όμως, το δεύτερο άλμπουμ τους, ‘’The Second Coming’’ είναι εξίσου τρομερό αν και λιγάκι διαφορετικό όσο αφορά τον ήχο (λιγότερο επικό). Η μικρή Mercenary Records δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα και η μπάντα χάνει την ευκαιρία της και κάπου το 1989 η μπάντα μπαίνει στον πάγο. Το 2001 η μπάντα βάζει και πάλι μπροστά, δυο αυθεντικά μέλη είναι παρόντα (Sabatini/Marinelli) και επιστρέφει και Η ΦΩΝΑΡΑ. Το ‘’ Soul Taker’’ είναι πολύ καλό και ξεχωρίζει στο είδος στο διψασμένο για τέτοιο ήχο 2004. Επιστρέφει και ο μπασίστας Lou Ciarlo και το ‘’ The Unknown’’ του 2006 εξακολουθεί να κλέβει καρδιές. Πολλές αλλαγές στην σύνθεση αλλά με χρυσές μεταγραφές τα μεταγενέστερα ‘’Giants of Canaan’’ και ‘’Sins Of The World’’ ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα από τους παλιούς που συνεχίζουν. Πλέον έχασαν και τον αυθεντικό κιθαρίστα τους αλλά συνεχίζουν και το προπέρσινο ep είχε καλά συνθετικά δείγματα. Ευλογημένο το όνομα Attacker….

Βάρβαρος ήχος, σπηλαιώδης. Βάρβαρη μουσική, παλιολιθική. Με τις βασικές maidenικές δισολιές, με φωνή που σπάει κρύσταλλα, με άγριο ήχο. Απαράμιλλη τέχνη και αισθητική για αυτόν που ψάχνει για επικά ψήγματα στην μουσική του χωρίς ίχνος πλαστικούρας. Κάθε τραγούδι με διαφορετική προσέγγιση. Το ‘’ The Wrath of Nevermore ‘’ με την κρουστική του έκρηξη, με τις ακουστικές του κιθάρες, με την take no prisoners φωνητική του πανδαισία. Γιγάντια riffs που φουσκώνουν στήθη και σφίγγουν γροθιές. Σερβιρίζεσαι και με ένα μανιασμένο σόλο και νιώθεις πλήρης και χορτάτος από ένα και μόνο κομμάτι της μεταλλόπιτας του ‘’ Battle at Helm's Deep’’. Το ‘’ Disciple’’ που ακολουθεί είναι ένα από τα τρία του demo που προηγήθηκε του δίσκου και πιθανότατα το καλύτερο του δίσκου. Εθιστικότατο το ρεφραιν με κατάθεση ψυχής στην φωνή και δυο σάρκινους λάτρεις της έγχορδης μελωδίας. Συμπαγέστατος ρυθμός με ακροβασίες στα τύμπανα που ξεχωρίζει στο άλσος με τις US Power Metal μπάντες.

Οι Attacker ξέρουν πότε και πως να επιτεθούν. Δεν είναι τυχαίο γεγονός. Κατασκευάζουν αυτά τα πορωτικά σημεία, ποτίζουν με ιδρώτα αυτές τις εξάψεις τους, θυσιάζουν κομμάτι του εαυτού τους για να σε μαγέψουν αυτές οι αρμονίες. Δεν αφήνουν σκόνη να ακουμπήσει το πάτωμα με τις ταχύτητες τους και δεν χαρίζονται σε κανέναν. Το χέρι του μουσικού θεού τους έχει ακουμπήσει και ευλογήσει και όλες οι συνθέσεις τους είναι αγκαλιασμένες με ενδιαφέρουσες ιδέες. Τραγούδια για περήφανο κοπάνημα κεφαλής, μια μεταλλικη γιορτή επικοσύνης. Τραγούδια σαν το ομώνυμο στεφανώνονται με γρέζι σε φωνή και ήχο, πίνουν από το δισκοπότηρο της έμπνευσης, ξοδεύουν σπάταλα riffs και διαφορετικούς ρυθμούς. Έτσι, διότι τα έχουν όλα σε πληθώρα. Θα νιώσετε σαν ξύλινη πόρτα με τον πολιορκητικό κριό ‘’ Dance of the Crazies ‘’ να έρχεται κατά πάνω σας. Ακούστε πως τραβάει την φωνή του στα ύψη στο ‘’ (Call On) The Attacker’’ και πως αφήνονται τα riffs να ζυμώσουν την μαγ(ε)ιά της σύνθεσης όσο τα κυνηγόσκυλα του ρυθμού αφηνιάζουν. Για εσάς που λατρεύετε τους Omen (με ταχύτητες α λα Liege Lord), ικανοποιείστε την δίψα σας και με τους Attacker.  Η συγκομιδή μέσα από τις εννιά συνθέσεις τους δίσκου θα σας αφήσει απόθεμα για μια ζωή.