Bruce Dickinson - Accident of Birth

Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που ασχολείται έστω και επιδερμικά με το hard rock/heavy metal και να μην ξέρει το όνομα του κ. Bruce Dickinson. Δεν θα ασχοληθούμε με τις πρώτες μέρες του προ Iron Maiden αλλά ούτε και με τη συμβολή του στην πιθανότατα σημαντικότερη heavy metal μπάντα της μουσικής μας αλλά με τις προσωπικές του δούλειες διότι και εκεί βρίσκεις διαμαντάκια. Το ''Tattooed Millionaire'' που βγήκε την εποχή που ήταν στους Maiden (και τον βοηθά και ο Janick Gers) δεν είναι κάτι το εξαιρετικό και σώζεται από 2-3 συνθέσεις. Όταν αποχώρησε το 1993 είχε έτοιμο το υλικό για το ''Balls to Picasso'' που κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα. Εδώ ξεκινά και η μακροχρόνια συνεργασία με τον κιθαρίστα Roy Z. Το ''Balls to Picasso'' δεν κατάφερε να κάνει το θαύμα, όχι επειδή οι συνθέσεις δεν ήταν καλές αλλά επειδή ο ήχος ήταν πολύ διαφορετικός από ότι τον είχαμε συνηθίσει αλλά και του ταιριάζει. Πάντως εδώ εμπεριέχεται το πρώτο του τραγούδι που άφησε εποχή και ακόμα ακούγεται παντού, το ''Tears of the Dragon''. Κάπως έτσι συνεχίζει και το ''Skunkworks'' toy 1996 που δεν έχει σχέση με το heavy metal αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο δίσκος δεν ήταν πολύ καλός. Το θέμα είναι ότι ο Βρασίδας έφυγε διότι είχε εξαντληθεί με τους Maiden και ήθελε κάτι διαφορετικό, κάτι πιο προσωπικό και πολύ καλά έκανε. Άλλο αν δεν ενθουσιαστήκαμε τότε αλλά ούτε και σήμερα με τις συγκεκριμένες κυκλοφορίες. Και τότε γίνεται το θαύμα. Ο Adrian Smith συνεργάζεται μαζί με τον Dickinson, η μουσική κινείται σε αυτό που αγαπήσαμε στους maiden (οι οποίοι και αυτοί πειραματιστήκανε ηχητικά με τα γνωστά αποτελέσματα) και τα ''Accident of Birth '' και ''Chemical Wedding'' που βγαίνουν μέσα σε μια διετία είναι ότι καλύτερο θα μπορούσαμε να ακούσουμε εκείνη την εποχή που έτσι και αλλιως το κλασσικό metal άρχισε να υποχωρεί. Τα γνωστά μετά, ο Dickinson  (μαζί και ο Smith) ξαναμπαίνει στην ΜΠΑΝΤΑΡΑ  και μέχρι σήμερα βασιλεύει με ένα ακόμα ένα προσωπικό δίσκο, το  ''Tyranny of Souls'' να είναι τουλάχιστον καταπληκτικός στα δικά μου αυτιά.

Όταν πρωτοπαρέλαβα το ''Accident Of Birth'' κρατούσα μικρό καλάθι αν και ακουγα/διάβαζα τα καλύτερα, κάτι που ήταν σύνηθες εκείνη την εποχή και για μετριότητες. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Ακόμα και αν ο πιο μοντέρνος ήχος του ''Freak '' που δεν με ξετρέλανε άμεσα, ένιωσα ότι κάτι καλό υπήρχε εκεί μέσα. Σκληρότερη μουσική, η κιθάρα του Smith να λειτουργεί σαν καμίνι, η φωνή του dickinson να απελευθερώνεται στα γνώριμα χωράφια που είχε γίνει σήμα κατατεθέν για πολλούς νεότερους του. Πάντως δεν είχα πειστεί ακόμα ακόμα. Η φωνή του dickinson, ένα ξεχωριστό όργανο στο ''Starchildren'' και ίσως το καλύτερο (;organo) από όλα. Ο κοντομάλλης ορίζει τη σύνθεση δίνοντας του την δύναμη που χρειάζεται. Και πάλι δεν είμουν έτοιμος να δεχτώ τον δίσκο σαν κάτι που θα με κυρίευε. Και κάπου εκεί ακούγονται οι νότες του ''Taking the Queen''. Απλά, προσκύνημα. Ήρεμη αρχή, οργανική με τη φωνή να σε μεθάει. Θεόσταλτες κιθαριστικές μελωδίες και μια γλώσσα που σπάει κόκκαλα και εννοεί κάθε λέξη που ξεστομίζει. Η ένταση της φωνής ανεβοκατεβαίνει, στο ίδιο μοτίβο ακολουθάει και η μουσική. Σολάρισμα που ραγίζει βράχους, αρμονίες που διογκώνουν κύματα που πέφτουν καταπάνω σου. Κάπως έτσι χτίζονται τα διαχρονικά τραγούδια και η απάντηση έρχεται 25+ χρόνια μετά που ακούγονται συχνά και λατρεύεται από άπαντες. Η τελειότητα συνεχίζεται σε πιο υψηλούς ρυθμούς, στο ''Darkside of Aquarius''. Ένα τραγούδι που θα μπορούσε να άνηκε στους Iron Maiden.  Βασικά εν έτη 1997 θα ήθελαν πολύ οι Maiden να ήταν δικό τους τραγούδι. Από την άλλη και αυτοί ήθελαν εκείνη την εποχή να αλλάξουν ρότα ενώ ο Dickinson γυρνούσε πίσω στη βάση, έκανε βουτιά στο παρελθόν με συνοδοιπόρο τον Smith που προσθέτει εμπειρία, τεχνική και το χαρακτηριστικό του παίξιμο έτσι ώστε το ''Darkside of Aquarius '' να ακούγεται δραστήριο και εξελικτικό σαν σύνθεση μέσα στα σχεδόν επτά λεπτά που διαρκεί. Το κόψιμο πριν αρχίσει τα ''Gotta move, gotta move '' ακούγονται σαν προτροπές για να ξεσηκώσεις γήπεδα και όντως αυτό κατάφερε και έκανε. Ο 18χρονος εαυτός μου είχε μόλις παραδοθεί στο νέο δημιούργημα του Dickinson και ακόμα τον ακολουθεί σαν άκουσμα.

Μπορεί πλέον το καλάθι να ήταν γεμάτο αλλά εδώ υπάρχει χώρος για καλούδια σε πολλά καλάθια. Κάπου πρέπει να χωρέσεις το εξαιρετικό ''Road to Hell '' που μεταμορφώνεται σε ένα μεταλλικό άσμα που εξαγνίζει τις αμαρτωλές ψυχές μας. Ακόμα περισσότερος χώρος στο καλάθι για τα δυο τραγούδια που έγιναν και βίντεο-κλιπς. Το μπαλαντοειδές ''Man of Sorrows''  που θυμίζει το ''Tears Of The Dragon'' σαν σκελετική διάρθρωση και νοοτροπία με την μελωδία του σε φωνή και μουσική να χτίζει πέτρινα σπιτάκια που κανένας λύκος-χρόνος θα γκρεμίσει. Η προσθήκη βιολιού/τσέλο/πιάνου δίνει και ένα μελαγχολικό τόνο και ακούγεται πιο συναισθηματικό. Το ομώνυμο του δίσκου, το έτερο οπτικοακουστικό υλικό, είναι σκληρότερο με μεγάλη βάση στο ρυθμό με συγχορδίες που δημιουργούσαν περιστροφές στα κεφάλια μας. Μέγιστος ο Smith αλλά κάπου εδώ να αναφερθεί ότι μεγάλο μέρος της αξίας του δίσκου ανήκει στον Roy Z που δικαιούται μάλιστα και τα συγχαρητήρια μας μιας και οι συνθέσεις είναι σε μεγάλο βαθμό προιόν συνεργασίας αυτού και του Βρασίδα (o Smith έχει βάλει χεράκι σε κανά δυο τραγούδια) καθώς και την παραγωγή ολόκληρου του ''Accident Of Birth''. Το συναυλιακό ''The Magician'' συνεχίζει αρκετά δυναμικά με μπάσο που οργώνει και σολαρίσματα που περιπολούν μέσα στη σύνθεση. Θα μπορούσε να έλειπε το ''Welcome to the Pit'' σε αντίθεση με το ''Omega'' που σε σφάζει με το βαμβάκι (mid-tempo). Κλείσιμο με την εκπληκτική μπαλάντα ''Arc of Space'' που σε γονατίζει μεταφορικά και κυριολεκτικά. Με ένταση αλλά χωρίς ζόρι στη φωνή, με ακουστικές κιθάρες που μαγεύουν, με την αυθεντική απλοικότητα που σου μιλάει κατευθείαν στη καρδιά, το κύκνειο άσμα του δίσκου κερδίζει μια θέση στα καλύτερα τραγούδια του Βρεττανού που περήφανα ακολουθούμε εδώ και δεκαετίες.