Demolition Hammer - Epidemic of Violence

Μια εξαιρετική thrash metal μπάντα που δεν τα κατάφερε να γίνει μεγαλύτερη στην εποχή της από δικά της λάθη είναι οι Αμερικανοί Demolition Hammer. Ιδρύθηκαν το 1986 (σαν Overlord στην αρχή, ένα χρόνο μετά μετονομάστηκαν) όταν το thrash metal ανδρωνόταν και κέρδιζε οπαδούς και Τύπο. Οι Steve Reynolds (φωνή/μπάσο) και James Reilly (κιθάρες) έδειχναν από την αρχή τις ικανότητες τους να σπάνε κρανία με την δύναμη της μουσική τους. Το 1989 με την έλευση των Derek Sykes (επίσης κιθάρες) και Vinny Daze (drums) η σύνθεση παγιώνεται και με το ''Necrology'' demo δείχνουν τα κοφτερά τους δόντια. Ροκανίζουν το ξύλο από τα σανίδια στις Πολιτείες και κερδίζουν όλο και περισσότερους οπαδούς με την
Century Media Records να πείθεται ότι πρέπει να τους αποκτήσουν. Έτσι και γίνεται. Τα ''Tortured Existence'' (1990) και ''Epidemic of Violence'' (1992) είναι από τις καλύτερες thrash κυκλοφορίες των 90ς, δυστυχώς αργοπορημένες για ένα είδος που έσβηνε σιγά σιγά. Οι Pantera και ανάλογες μπάντες διέλυαν τις Ηνωμένες Πολιτείες και οι Reynolds/Sykes που είχαν μείνει από την κλασσική σύνθεση προχωράνε με το γκρουβάτο ''Time Bomb'' (1994) στην προσπάθεια τους να γίνουν γνωστότεροι ή πιο μοντέρνοι και σχετικοί με τις τότε παρούσες μουσικές εξελίξεις (ήθελαν να το κυκλοφορήσουν με άλλο όνομα αλλά δεν τους άφηνε η Century Media). ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ. Με ένα μέτριο δίσκο δεν καταφέρνουν παρά να χάσουν τους παλιούς τους οπαδούς και να αποτύχουν εμπορικά και φυσικά να επέλθει η διάλυση. Το 2016, τα 3/4 της σύνθεσης των δυο πρώτων διαμαντιών (δυστυχώς ο drummer Daze έχει απεβιώσει) έχουν ξανασυστηθεί στις νέες γενιές δείχνοντας τους τι σημείνει ενέργεια πάνω στη σκηνή χωρίς όμως (ούτε αυτοί) να δοκιμάσουν για νέο υλικό μέχρι τώρα.

Ο τίτλος του  πρώτου τραγουδιού είναι ''Skull Fracturing Nightmare'' όπως και το πρώτο demo τους χωρίς βέβαια η σύνθεση να είναι από εκείνα τα χρόνια. Όλο το υλικό του  ''Epidemic of Violence'' ήταν ολόφρεσκο (ίσως κάποιες ιδέες να υπήρχαν από το παρελθόν)  και για το έτος 1992 ήταν από τα πιο σκληρά μιας και πολλές μεγάλες Thrash Metal μπάντες άλλαζαν τον ήχο τους. Εδώ οι Demolition Hammer προσφέρουν βάρβαρα ηχητικά διδάγματα. Ο Vinny  χτυπά όπως ο ψαράς το χταπόδι στα βράχια για να μαλακώσει αλλά με εξωγήινες ταχύτητες. Διπλές κιθάρες που κακοποιούν αυτιά και σβέρκους, θεριά ανήμερα. Η χροιά του Steve είναι τραχιά, βαριά, εύκολα θα μπορούσε κάποιος να τους μπερδέψει για Γερμανούς αν δεν τους ήξερε μόνο και μόνο από τα φωνητικά. Γενικότερα δεν ανήκουν στις thrash metal μπάντες που εμπεριείχαν μεγάλες δόσεις μελωδίας αλλά στις πιο ούγγανες και άγλυπτες, σαν τους Morbid Saint. Για να το εξηγήσω καλύτερα, ΓΔΕΡΝΟΥΝ λαιμούς, σκίζουν δέρματα και σπάνε χορδές. Τους ενδιαφέρει ο ήχος τους να είναι όσο πιο βίαιος και απότομος γίνεται. Μόνο την ωρα των leads ίσως ακούσουμε κάτι πιο μελωδικό και οι Reilly/Sykes λατρεύουν να σολάρουν σε κάθε σύνθεση. Και εμείς να τους ακούμε.

Πάμε πάλι στους τίτλους. Μια γρήγορη μετάφραση των τίτλων των συνθέσεων και ξέρεις που βαδίζεις. Όνομα μπάντας; Check! Όνομα δίσκου; Check! Εξώφυλλο; Check. Εξοργισμένοι ρυθμοί που σε κατατροπώνουν σφαλιαρίζοντας σε αλεπάλληλα. Ο τύπος παίζει πολύ επιδέξια και τεχνικά, επιπέδου Gene Hoglan στις εποχές των Dark Angel/Death. Και βάναυσα. Πολύ βάναυσα. Πρωτεργατεί και δεν κρατάει μόνο ταχύτητα όπως σε πολλές αλλές thrash metal μπάντες. Σαν έγκλειστος φυλακισμένος στην απομόνωση που βγαίνει έξω και το πρώτο πράγμα που του δίνουν είναι ένα drum set. Μάλιστα, σε τραγούδια σαν το ''Carnivorous Obsession ''  που το μπάσο χειραγωγεί τη σύνθεση και αναμειγνύεται σαν σκοτεινό χρώμα στην παλέτα των υπολοίπων, το αποτέλεσμα είναι ακόμα πιο πάγιο και οξύθυμο. Ότι πρέπει για να καλλιεργηθούν οι εύφορες κιθαριστικές εκτάσεις. Πολλά riffs, πολλά leads, χαράσσουν με το μεταλλικό τους σκαρπέλο πάνω στη ξύλινη ψυχή σου. Μουσικοί ολετήρες και γυαλιά-καρφιά τα πάντα. Ορθώνουν ανάστημα και σαν μπουλντόζες ποδοπατούν άπαντες και άπαντα. Αλυσοδεμένα και το όλο αδάμαστο ηχητικό πρόσταγμα είναι οι βίαοι στίχοι, ιδανικοί για να βγαίνουν και να προφέρονται με αυτό τον οργισμένο τρόπο που τα ακούμε. Λες και έχει γίνει εκτομή κάθε γλυκιάς και ψιλής χορδής. Αφιερώνετε σαράντα λεπτά από τη ζωής σας, παίρνετε σκούπα και φαράσι και μαζεύετε το πέπλο από στάχτες που έχει δημιουργηθεί στο χώρο.