LEGIONS OF THE NIGHT - Sorrow Is The Cure

Θεωρώ παράδοξο το ότι ενώ οι Savatage έχουν αναρίθμητους οπαδούς που πολλοί εξ’ αυτών είναι και μουσικοί, λίγες είναι  οι μπάντες-κλώνοι τους, σε σχέση πάντοτε με άλλες μπάντες-μεγαθηρία της metal. Εν τω μεταξύ, δεν γνωρίζω άνθρωπο που ακουει heavy/power metal που έχει ακούσει Savatage και δεν του αρέσουν, έστω μια από τις δυο περιόδους τους.  Ο Γερμανός Jens Faber (Dawn Of Destiny) γεννήθηκε το 1979 σαν και μένα και όπως πολλοί έφηβοι της γενιάς μου ζήσαμε τους Savatage του ‘’Gutter Ballet’’ και μετά, δηλαδή της πιο συμφωνικής εποχής τους, γεμάτη από πλήκτρα. Ανεξίτηλα τα σημάδια που μας άφησαν τέτοιοι δίσκοι. Έτσι, της περίοδο της πανδημίας που πολλοί δίσκοι γύρισαν στα πικάπ μας και μας έφεραν νοσταλγία, ο Jens δημιούργησε τους Legions Of The Night, μια μπάντα-φόρο τιμής στη  δεύτερο περίοδο των Savatage.  Μαζί του, οι Philipp Bock  στα ντραμς και Henning Basse (Metalium, ex- Firewind, Mayan) στη φωνή. “Sorrow Is The Cure” ονομάζεται ο δίσκος με μίξη/παραγωγή από τον Dennis Köhne (Orden Ogan, Sodom, Lacuna Coil) ο οποίος θα είναι διαθέσιμος στις 20 του μηνός  σε cd από την Pride & Glory Music.

Αν είσαι λάτρης των τελευταίων τρίων δίσκων των Savatage, θα βρεις την υγειά σου, το φάρμακο σου. Τα πάντα μοιάζουν τόσο μα τόσο πολύ. Από την εξαιρετική φωνή του Henning, από τον τρόπο που ακούγεται το πιάνο/πλήκτρα, από την μελωδία στα έγχορδα. Παρόμοια κοψίματα σε ρυθμούς, πολλαπλά φωνητικά, πληκτοφόρες αρμονίες. Τα πάντα όλα. Μπάντα-κλώνος. Θα προτιμήσω το μπάντα-φόρο τιμής. Σαν να ακούς ακυκλοφόρητα τραγούδια των Savatage. Ο ήχος μπορεί να μοιάζει, ακόμα και ο τρόπος που συνθέτουν αλλά οι ίδιες  οι συνθέσεις είναι κατάδικες τους. Χωρίς να υπάρχει βέβαια η συνθετική ευφυία ενός Mountain King, τα πάνε πολύ καλά με ευχάριστα τραγούδια τα οποία θα σας πατήσουν τα κουμπιά συγκίνησης και νοσταλγίας. Ισορροπία ανάμεσα σε πλήκτρα και κιθάρες, συμφωνικός μεταλλικός ήχος που διαγείρει κορμί και μυαλό. Να διαλέξω το ‘’ Walls Of Sorrow’’ σαν μια από τις καλύτερες συνθέσεις; ή τη  μπαλάντα ‘’ Someday Somewhere’’ ; Και γιατί να διαλέξω και να μην το απολαύσω ολοκληρωμένα και σαν αυτό που είναι. Μουσική από ανθρώπους που λατρεύουν τους Savatage για ανθρώπους που λατρεύουν τους....Savatage. Οκ, υπάρχουν και κάποιες αναφορές σε Blind Guardian (We All Walk Alone)  που δεν θα ενοχλήσουν κανέναν, το αντίθετο μάλιστα. Μια μικρή συνθετική κοιλίτσα την κάνουν στα τελευταία δυο-τραγούδια, ίσως φταίει και αρκετά η επανάληψη των ίδιων ρυθμων. Κλείσιμο με μια διασκευή που δεν θα μπορούσε παρά να ήταν στα είδωλα τους. Sirens λοιπόν και πανέμορφο κλείσιμο από κάτι κλασσικό.