Monuments
Όταν ακόμα υπήρχε έντονη παραφιλολογία για το ποιος κρύβεται πίσως από τους Ghost, δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι μπορεί να κρύβεται ο Tobias Forge. Δεν περίμενα με τίποτα κάποιον που προέρχεται από τα ακραία είδη της metal μουσικής. Και όμως, ο Tobias Forge (aka Mary Goore) πέρασε την νεότητα του υπηρετώντας τον ακραίο ήχο, είτε μέσω των black metalάδων Superior, είτε των Death (thrash) metalάδων Repugnant. Με τους Ghost κυκλοφόρησε το ''Opus Eponymous'' τιμώντας τις επιρροές του και αφού έπιασε εμπορικά συνέχισε σε hard rock/AOR μονοπάτια που δεν με ενδιαφέρουν μουσικά.
Προσπαθώ να είμαι ανοιχτόμυαλος όσο αφορά τη μουσική. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μου αρέσουν όλα τα είδη μουσικής επειδή έτσι πρέπει. Δεν ευχαριστιέμαι καθόλου το hardcore ή το punk rock για παράδειγμα με κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις φυσικά. Και δεν μου αρέσει καν όταν προστίθονται σαν κυρίαρχα ή πρόσθετα στοιχεία στο heavy metal. Και πάλι κάποιες δισκογραφικές δουλείες όπως το ντεμπούτο των Onslaught απαλλάσσονται από κάθε αρνητική διάθεση μιας και το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό.
Μια από τις παλιότερες Φιλανδικές black metal μπάντες είναι οι Thy Serpent. Black Metal έγραψα; Άκυρο. Anti-Christian Dark Metal όπως οι ίδιοι ήθελαν να αυτοαποκλούνται μιας και δεν άνηκαν στη Σατανική καστα που υποτίθεται ότι ανήκει το Black Metal. Λίγο έχουν σημασία αυτά μιας και ηχητικά μιλάμε όντως για Μάυρο Μέταλλο, έστω και στη μελωδική του έκδοση.
Φανταστείτε να είχε το πολίτευμα της Θεοκρατίας στην Ελλάδα. Εδώ είμαστε ένα μπουρδέλο με τη Δημοκρατία, που να είχαμε και κάτι τέτοιο. Και όμως, σε άλλες εποχές και κράτη, ο πολιτισμός τους οδηγήθηκε από τη Θεοκρατία. Το αν τα πήγαν καλύτερα ή χειρότερα, δεν είνα της παρούσης. Το συγκεκριμένο πολίτευμα υπήρξε έμπνευση για την ονομασία της μπάντας ενός Αμερικανού μεταλλά, βαθιά θρησκευόμενου, του Matt Smith.
Υπάρχουν κάποιοι δίσκοι που μεγαλώσαμε μαζί τους. Κάποιοι ήταν παλιότεροι, ήδη κλασσικοί και κάποιοι ήταν φρεσκότατοι, γεννήματα της δικής μας γενιάς. Με κάποιους από αυτούς συνδέθηκα πολύ, τους χιλιοάκουσα και τους αγάπησα. Οι πρώτοι τρεις δίσκοι των Αυστριακών Angizia θα μείνουν για πάντα χαραγμένοι στη μνήμη μου σαν έφηβος. Στο δεύτερο μισό των 90ς άκουγα ήδη black metal, όπως και όλα τα είδη/παρακλάδια αλλά είχα ανοίξει τους μουσικούς μου ορίζοντες και σε πιο πειραματικούς ήχους, εντός και εκτός της metal μουσικής.
Άλλη μια πονεμένη ιστορία από μια μπάντα που βρέθηκε στην κορυφή από ένα κύμα του nwobhm αλλά σύντομα αναποδογύρισε και βυθίστηκε. Ο λόγος για τους Dark Star από το Birmingham. Από το 1973 και ως το 1979, οι Rik Staines (φωνή) και Dave Harrison (κιθάρες) είχαν μαζί με άλλους τους Sweaty Betty. Ακόμα και ο drummer Pete Boot (Budgie) πέρασε από τις τάξεις τους. Τελικά ο Rik και ο Dave αποφάσισαν να συνεχίσουν μαζί και έφτιαξαν τους Suicide για κανά χρόνο πριν ονομαστούς Berlin (1979) και το δουν σοβαρότερα.
Μας αρέσει ο χαβαλές. Στη ζωή, όχι στη μουσική. Λίγες μπάντες έχουν συνδυάσει το χαβαλέ στη metal μουσική και το αποτέλεσμα δεν είναι για τα γέλια.Τρανταχτό παράδειγμα οι Σουηδοί Cranium που για κάποιο λόγο τους είχα πάντοτε στο μυαλό μου μαζί με τους Nifelheim. Για αυτό ευθύνεται ότι μιλάμε και στις δυο περιπτώσεις για μπάντες καταγόμενες από Σουηδία, με το thrash metal να είναι η βάση τους, παρατσούκλια, αρχηγόπουλα να είναι αδέρφια, ίδια εταιρία (Necropolis Records) και τέλος για κάργα μεταλλάδες ως το κόκκαλο.
Έχω συναντήσει αρκετές κυκλοφορίες που χρησιμοποιούν drum machine αντί κάποιου ανθρώπου και οι περισσότερες περιπτώσεις ανήκουν στο black metal με μπόλικες εξαιρέσεις φυσικά. Όσο περνούν οι δεκαετίες και πολλοί ηχογραφούν σε home studios και με την τεχνολογία να βελτιώνεται συνεχώς, τέτοιοι δίσκοι αυξάνονται στον αριθμό. Παλιότερα το drum machine είχε πιο ενοχλητικό ήχο, πλέον λιγότερο. Πάντως στα τέλη των 80ς-αρχές 90ς ήταν αρκετά κατακριτέο από τους οπαδούς γι αυτό και μπάντες σαν τους Comecon, ενώ δεν είχαν ποτέ drummer, δεν το αποκάλυπταν.
Κάμελοτ,Ιππότες Στρογγυλής Τραπέζης, Μάγος Μέρλιν, Άγιο Δισκοπότηρο, Εξκάλιμπερ,Βασιλιάς Αρθούρος. Βρεττανική ιστορία/μυθολογίαπου έγιναν πολύ αγαπητά από την metal κοινότητα, είτε σαν διάβασμα είτε σαν ακούσματα με αντίστοιχη θεματολογία. Και όχι μόνο...Πολλά συγκροτήματα ονομάστηκαν δανειζόμενα κάποιο από αυτά. Τραβώντας το ακόμα πιο πολύ, έχουμε ακόμα και καφετέριας, κλαμπάκια, συνδέσμους κτλ.
Δυο αγαπημένοι για μένα δίσκοι του Doom Metal είναι το Count Raven - Storm Warning (https://www.metalzone.gr/monuments/count-raven-storm-warning) και Saint Vitus-C.O.D. Τι κοινό έχουν αυτοί οι δύο δίσκοι; Μα φυσικά τον Σουηδό Christian Linderson στο μικρόφωνο. Οι Terra Firma που δημιουργησε αργότερα δεν με έπεισαν καθόλου με τον stoner ήχο τους και είχα χάσει τα ίχνη του. Και το θαύμα γίνεται to 2007 και λέγεται Lord Vicar.