Monuments
Οι Praying Mantis είναι μια από τις μακροβιότερες μελωδικές hard ‘n’ heavy μπάντες εκεί έξω και μάλιστα με αξιοσημείωτη δισκογραφία που αξίζει. Η Ιαπωνία ξέρει και τους έχουν για μικρούς θεούς ενώ όσοι αρέσκονται σε AOR και γενικότερα μελωδικούς ήχους, τους αγαπάνε. Βέβαια, σαν μπάντα ξεκίνησαν κάπως διαφορετικά μιας και η μπάντα δημιουργήθηκε πίσω το 1974 από τα αδέρφια Troy, όταν ακόμα ήταν κολεγιόπαιδα. Η μπάντα αρχίζει να δημιουργεί την μουσική της την περίοδο του γνωστού κύματος heavy metal στην Βρετανία και οι Praying Mantis είναι μέρος του.
Μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες στο Death Metal στην χώρα της Δανίας ήταν οι Konkhra. Ξεκίνησαν σαν Vicious Circle το 1988 για να το αλλάξουν σε Konkhra το 1990. To συγκεκριμένο είδος ζούσε μεγάλες στιγμές και κάθε χώρα είχε τους αντιπρόσωπους του. Ήδη το ντέμο του 1990 με τίτλο …’’Vicious Circle’’ απεδείκνυε τις δυνατότητες τους σαν μπάντα (σαν τρίο τότε), έστω και ανάμεσα σε χάλια ήχο. Ο Anders Lundemark αφήνει το μπάσο σε ένα τέταρτο μέλος και αναλαμβάνει κιθάρες, μαζί με τα φωνητικά (ήδη αυτός τραγουδούσε).
Μία από τις μεγαλύτερες αδικίες που έχουν γίνει στη ζωή είναι ότι αυτός ο δίσκος δεν έγινε γνωστός σαν ένα από τα μεγάλα αριστουργήματα του heavy metal, δίπλα στο 7th Son of a 7th Son, Master of Puppets, Defenders of the Faith, Holy Diver και τόσα άλλα. Aλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Mεγάλο δίλημμα... Τί να διαλέξει κανείς στα Μνημεία του Heavy Metal; Τον πρώτο δίσκο του μεγάλου αυτού κιθαρίστα, το Mind’s Eye ή το δεύτερο άλμπουμ του, Time Odyssey; Η καλύτερη απάντηση θα ήταν και τα δυο, μιας και τα δυο έχουν αρκετά κοινά στοιχεία, αλλά αν πρέπει να επικρατήσει η εγκράτεια, ο δεύτερος δίσκος του είναι λίγο πιο μειλίχιος που δεν άρεσε σε κάποιους οπαδούς. Το Mind’s Eye είναι πιο δυναμικό και κέρδισε τις καρδιές πολλών ακροατών.
Το 1986 ήταν από τις πιο σημαντικές χρονιές συνολικά στο Heavy Metal, αλλά και ειδικότερα στο thrash. H αρχική δίψα να παίζουν οι μπάντες όσο πιο γρήγορα μπορούσαν και να έχουν evil είκονα άρχισε να υποχωρεί σιγά-σιγά, και τα συγκροτήματα κοιτούσαν να εμπλουτίσουν ή να διαφοροποιήσουν τον ήχο τους. Οι Hallows Eve από την Georgia των ΗΠΑ ήταν από τους πρωτεργάτες αυτής της κίνησης και ίσως το πιο αδικημένο συγκρότημα εκείνης της περιόδου.
Τα μέσα της δεκαετίας του ’90 δε βρήκαν τους Virgin Steele στην καλύτερη κατάστασή τους. Το 1993 είχε προηγηθεί το μέτριο Life Among the Ruins, μακρυά από το επικό power metal ύφος που είχε η μπάντα την προηγούμενη δεκαετία, ενώ ταυτόχρονα υπήρχε και μια γενικότερη αδιαφορία σε αυτού του είδους το metal λόγω του grunge.
Το Black Metal σημαίνει πολλά και διαφορετικά πράγματα για τον καθένα. Αλλιώς ξεκίνησε, αλλιώς μετεξελίχτηκε αλλά μάλλον και γι αυτό όχι μόνο επιβίωσε σαν είδος αλλά συνεχίζει και δίνει ίσως και τους περισσότερους απογόνους στο ακραίο metal. Δεν ξέρω πως το προτιμά ο καθένας, γρήγορο ή πιο αργό, πρωτόγονο ή πιο μελωδικό, με σατανιστική θεματολογία ή όχι, με ξεκάθαρα πριμαριστό ήχο ή εμβολιασμένο με στοιχεία από άλλα είδη. Το θέμα είναι να προκαλεί, εννοώντας πρώτα από όλα τον ακροατή. Οι Ολλανδοί Urfaust πάντοτε μου το κατάφερναν αυτό.
Το 1990, εκεί στην metal land Σουηδία, ξεκίνησαν σαν Necronomic. Χωρίς να κάνουν κάτι το αξιομνημόνευτο. Λίγες εβδομάδες μετά, την ίδια χρονιά, γίνονται οι γνωστοί και αγαπημένοι μας, Noctutnal Rites. Κάμποσα demos και τέσσερα χρόνια μετά κυκλοφορούν το ντεμπούτο full length ‘’In Time Of Blood And Fire’’. Και μετά από τρία χρόνια στις 18 του Φλεβάρη του 1998 κυκλοφορούν το τιμώμενο εδώ μνημείο, τον δεύτερο δίσκο τους ‘’Tales Of Mystery And Imagination’’. Από την Century Media Records.
To 1993, το death metal είχε βγάλει τα περισσότερα από τα διαμάντια του σε αυτό τον ήχο. Πολλές νέες κυκλοφορίες ακούγοντας όπως οι προκάτοχοι τους. Για κανένα λόγο δεν λες ότι ο ήχος έχει βαλτώσει αλλά ήδη κάποιες μπάντες έχουν προσθέσει κάποια νέα χαρακτηριστικά που αλλοιώνουν την βασική μορφή τους, παραμένοντας όμως death metal.
Διαβάζεις Epic και στο μυαλό σου έρχονται ο κλασσικές heavy metal μπάντες. Διαβάζεις Epic Death Metal και πιθανότατα να σκεφτείς τους Bolt Thrower. Και ναι, το αξίζουν και τους ταιριάζει, και σαν μουσική και σαν στίχο. Κάποια άλλη μπάντα να δικαιούται αυτό το προσωνύμιο; Οι αρχαίοι Amon Amarth και Unleashed. Ναι. Άλλοι; Σίγουρα οι Βέλγοι Caducity που όχι μόνο το death metal τους είχε αυτό το επικό στοιχείο στην μουσική, μα πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα τρομερό επικό στιχουργικό concept που διάρκεσε δυο δίσκους.