Atrophy - Violent by Nature

Αγαπημένη ασχολία. Στο ένα χέρι καφεδάκι και στο άλλο το βιβλιαράκι απο κάποιο δισκάκι. Σειρά είχε το ‘’Violent By Nature’’ των Atrophy και αυτό που σκεφτόμουν καθόλη την διάρκεια παιξίματος του δίσκου τους είναι το πόσοι σχύουν ακόμα και σήμερα τα λεγόμενα των στίχων τους. Προφητικοί; Όχι και τόσο. Απλά πιάνουν πολιτικοκοινωνικά θέματα και δυστυχώς ο άνθρωπος δεν βελτιώνεται ούτε εύκολα ούτε σύντομα. Οι Atrophy από την Αριζόνα έπαιξαν τρομερό Thrash, είχαν μια δυνατή δισκογραφική από πίσω τους αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφεραν μιας και διαλύθηκαν σε καίριο χρονικό σημείο. Η μπάντα ξεκίνησε το 1986 σαν Heresy για να μετανομαστεί ένα χρόνο αργότερα στο γνωστό τους όνομα. Το κουαρτέτο που αποτελούσε το συγκρότημα παρέμεινε ίδιο μέχρι την διάλυση του. Κυκλοφόρησαν κάποια demos που έκαναν σαματά στην εποχή τους, μοιράστηκαν μια θέση σε split με τους Realm (θελούληδες) αλλά και σε πολυsplit με Anacrusis,Aftermath,Hobbs Angel Of Death και Leviathan δηλαδή πάντοτε με αρκετά τεχνικό υλικό. Κατάφεραν να αποσπάσουν συμβόλαιο με την Roadrunner/racer και κυκλοφόρησαν δυο διαμάντια, τα ‘’ Socialized Hate’’ (1988) και ‘’ Violent by Nature’’ (1990). Δυστυχώς το 1993 απόχωρεί ο κιθαρίστας και βασικός συνθέτης και στιχουργός Chris Lykins και η μπάντα διαλύεται. Το 1999 η μπάντα επανασυνδέεται (χωρίς τον Lykins και τον αυθεντικό τραγουδιστή) για κάποια lives αλλά σύντομα αλλάζουν το όνομα της μπάντας σε Head Circus. Τελικά το 2015, οι Zimmerman (τραγουδιστής) και Kelly (drums) βάζουν ξανά τις μηχανές των Atrophy μπροστά χωρίς να έχουμε ακούσει νέο υλικό ακόμα.

Η χρυσή εποχή τους thrash ήταν το δεύτερο μισό των 80ς. Υπάρχουν όμως πάρα πολλά διαμάντια του είδους που βγήκαν το 1990 (και κάποια λιγότερα το 91-92). Το ‘’ Violent by Nature’’ είναι εξίσου καλό με το ντεμπούτο τους, για κάποιους και καλύτερο. Η σύνθεση της ομάδας είναι ίδια, η παραγωγή και πάλι στα χέρια του Bill Metoyer που τους δίνει αυτόν τον επιθετικό ήχο, το πάθος και η βία ίσως παραμένουν στο ίδιο υψηλό επίπεδο.  Σύντομες, περιεκτικές συνθέσεις με ενδιαφέροντες στίχους όπως ήδη προαναφέρθηκε ώστε η κιβωτός των σκέψεων να ταξιδεύει ακίνδυνα πάνω σε διάφορα θέματα που ενοχλούν. Τα σπάνε όλα, σε ταχύτητες, πάντοτε κρατώντας ψηλά τον θυρεό της τεχνικής thrash μπάντας. Μοχθηρές μελωδίες, ξυραφένια riffs, πολυφωνικά ( σαν παρέα/συμμορία )ρεφραίν. Ακούς το λαίμαργο (με φωνητικά που θυμίζουν Sodom) ‘’ In Their Eyes’’ με το κτηνώδες ρυθμό και όμως μιλαει για την παιδική αθωότητα. Μια γυμνη ωρολογιακή βόμβα που ενεργοποιείται με την δύναμη του ήχου. Ακούς την επιθετικότητα της φωνής, σαν επιθανάτια ανάσα. Άφθονα riffs, όχι του ενός ακόρνου που δεν είναι διαθέσιμα προς εύκολη πέψη. Σίφουνας οργής.

Ίσως η πιο μελωδική στιγμή του δίσκου να είναι τα εναρκτήρια λεπτά του ‘’ Too Late to Change’’. Οι κιθλαρες ελίσσονται και ανταλλάσουν αρμονίες, τα φωνητικά είναι πιο καθαρά/ήρεμα και γενικότερα παίζουν διαφορετικά στο πρώτο ενάμιση λεπτό. Σύντομα μπαίνουν στο ευλογημένο βασίλειο του thrash και επιδίδονται σε αθλοπαιδίες του στυλ σπαζοκεφαλιές, καρπαζοφορίες,κλωτσοαγγίγματα κ.α. Οκ, οι Atrophy δεν είναι από τα συγκροτημάτα που έχουν χαθεί στην δίνη της ασημότητας αλλά με τέτοιες λυτρωτικές ηχητικές ξεθυμάνσεις θα έπρεπε να αναφέρονται πιο συχνά σε θρασοσυζητήσεις. Διπλές κιθάρες ή ηλεκτρικά ακόντια. Όχι, δεν είναι παρομοίωση. Επενδύουν στη μουσική τους σφαγή σε όλους τους τομείς και τελικά το επιτυγχάνουν. Μπορεί το ‘’ Process of Elimination’’ να μιλάει για την θανατική ποινή αλλά είναι πράγματι μια  τέτοια διαδικάσία με εσένα θύμα. Σαν να έχεις ψαλίδα στο αίμα σου και να νιώθεις μια τέτοια εγρήγορση και ενόχληση που δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις. Λίγο πριν το τέλος, έχουμε το ‘’ Right to Die’’ που μου θυμίζει Testament με το πολυεπίπεδο, θυμωμένο ρεφραίν και το εριστικό του ρυθμό. Atrophy και γυμναστική=υπερτροφία σβέρκου.