Infernum - ...Taur-nu-Fuin...

Αυτό με το σχίσμα των Batushka δεν είναι πρωτόγνωρο στη σκληρή μουσική. Υπάρχουν οι Oliver/Dawson Saxon, υπάρχουν οι Andy Scotts Sweet, υπάρχουν και τουλάχιστον καμιά δεκαριά ακόμα συγκροτήματα που μου έρχονται στο μυαλό αλλά δεν θα καταχραστώ το χώρο μου. Αυτό με την αυθεντικότητα και τα δικαιώματα συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Ένα από τα παραδείγματα του ακραίου χώρας μας πηγαίνει στη Πολωνία να γνωρίσουμε τους Infernum. Ξεκίνησαν το μακρινό 1992 σαν ντουέτο (Anextiomarus-φωνή/έγχορδα και Tom Balrog- drums) και έτσι κυκλοφόρησαν το πρώτο τους ντέμο . Το 1994 προστίθεται ο πληκτράς Icaunis  (Graveland) και κυκλοφορούν το μελωδικότερο αλλά και πολύ καλύτερο σε όλους τους τομείς ‘’Damned Majesty’’. Αποχωρεί ο Tom Balrog από τη μπάντα και έρχεται (και αυτός από τους Graveland) o Capricornus. Μαζί θα κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο της μπάντας ‘’...Taur-Nu-Fuin…’’ την ίδια χρονιά (σε κασέτα και την επόμενη και σε cd) μέσω της Astral Wings Records. Για  πολλά χρόνια δεν ακούσαμε κάτι άλλο από τη συγκεκριμένη μπάντα μέχρι που μάθαμε το 2004 ότι ο Anextiomarus αυτοκτόνησε.  Ευτυχώς ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησαν και το ‘’Farewell’’μέσω της No Colours Records, το κύκνειο άσμα του Anextiomarus . Το θέμα είναι ότι ήδη, με το ίδιο όνομα και από την ίδια πόλη, το 2002 δημιουργήθηκαν και άλλοι Ιnfernum του Μάλιστα, κυκλοφόρησαν και δίσκο το 2006 (The Curse)  ενώ πίσως από τα drums κάθεται πλέον ο  Tom Balrog. Μπέρδεμα; Λιγάκι...Ας ασχοληθούμε με τους....αυθεντικούς.

‘’...Taur-Nu-Fuin…’’ είναι το όνομα από ένα δάσος στον κόσμο της Μέσης Γης του Tolkien.  Δυστυχώς θεματολογικά δεν ασχολείται με αυτό το θέμα αλλά με παγανισμό, σκοταδισμό, αρχαιους θεούς και φυλετικές ανωτερότητες. Ντάξει, δεν ήταν και πολύ στα καλά του ο Πολωνός γι αυτό και αυτοκτόνησε. Σαν μουσικός/συνθέτης όμως έβγαζε αυτή την οργή και μισαλλοδοξία στο πιο ταιριαστό μουσικό παρακλάδι, το black metal.  Ο ήχος είναι πρωτόγονος και θυμίζει τις μπάντες του δεύτερου κύματος.  Τραυματικές κραυγές που ανακαλούν άλλες εποχές  συνοδευόμενες από  riffs βγαλμένα από τη καρδιά της Κόλασης. Σε σημεία θυμίζει Darkthrone της πρώτης περιόδου, όταν ανεβαίνει η ταχύτητα, σε άλλα, πιο ατμοσφαιρικά Burzum και Graveland (λογικότατο το δεύτερο). Γενικότερα τα πλήκτρα παίζουν ρόλο παρασκηνίου καταφέρνοντας όμως να δημιουργήσουν μια ζοφερή ατμόσφαιρα στην οποία θα βασιστούν τα riffs για να φέρουν το σκοτάδι και το μίσος.

Ο συγκεκριμένος δίσκος δεν θα αφήσει κληρονομιά στο black metal λόγω βαναυσότητας. Υπάρχει κάθεξη της ακραιότητας  η οποία αντικαθιστάται από τον αρνητισμό της ατμόσφαιρας.  Κολασμένα ουρλιαχτά από ένα δαιμονισμένο νυχτόλυκο και στοιχειωτικά πλήκτρα στο ‘’ The Ancient Order''. Σκοτεινές, παγωμένες αρμονίες στο ‘’ Gammadion’’ με riffs που ευδοκιμούν στην απελπισίας της μοναξιάς και της τρέλας. Κάθε τραγούδι και κάθοδος σε ακόμα πιο βαθιά και αβέβαια λαγούμια. Στα μισά του δίσκου και ένα δυσοίωνο συναίσθημα σε έχει κυριέψει χάρη  στη μυστηριώδη ατμόσφαιρα και τις ακατέργαστες και τραχείς συγχορδίες. Η σιωπή είναι ευπρόσδεκτη όταν στη μουσική κυριαρχεί η ματαιοδοξία υπό του λυκόφωτος. Ο χρόνος σταματά, οι κιθάρες περισυλλέγουν πίκρα και όταν μαζευτεί αρκετή στη πασάρουν για τροφή (Meine Ehre heisst Treue). Black metal των 90ς βαπτισμένο σε ποιμενική άβυσσο που γεννά ομίχλη και τύρβη.