Reviews
Έχουν κιόλας περάσει 5 (σχεδόν) χρόνια από το ντεμπούτο των 0zone. To 2019 είναι η στιγμή για την δεύτερη τους δουλειά με τον τίτλο Deformity.
Μια πρώτη ακρόαση μας δίνει το στίγμα οι 0zone το συνεχίζουν από εκεί που το άφησαν στο πρώτο άλμπουμ. Ασυμβίβαστα death/thrash ,όμως όλα έχουν πάει ένα βήμα παρακάτω .
Πριν κάποιες εβδομάδες οι Overkill, ΘΕΟΙ τοποθετημένοι αδίκως στους πρόποδες ενός thrash Ολύμπου, αντί για κάποιου καλοφτιαγμένου θρόνου, μόνο για την πάρτη τους, κυκλοφόρησαν τον δέκατο ένατο δίσκο της σαραντάχρονης, τίμιας, ανόθευτης, αδέσμευτης, βάλτε ότι όμορφο θέλετε, πορείας τους. Ο DD Verni, μπασίστας, ψυχή και ο Bobby "Blitz" Ellsworth, τραγουδιστής, πνευμόνι, χαμόγελο της απόλυτα ευγενικής και τίγκα καλοσύνης ύπαρξης του, μας ξανά βάζουν στον THRASH στον METAL κόσμο τους, με το ‘’The Wings of War’’.
Οι Desert Near the End είτε ως Stormbringer στα 90ς. Είτε σαν The Eventide στα 00ς. Είτε με το τωρινό τους όνομα, Desert Near the End, το παλεύουν στην Ελληνική metal σκηνή δημιουργώντας και παίζοντας το metal που αγαπούν να ακούν και να υπηρετούν. Από το 2010 οι Panos Kalompratsos, κιθάρα, από τα 90ς αυτός. Ο μπασίστας – συνθέτης Akis Prasinikas. Και ο Alexandros Papandreou φωνή, έχουν κυκλοφορήσει τέσσερις, με τον φετινό, δίσκους. ‘’A Crimson Dawn’’ του 2011. Το ‘’Hunt For The Sun’’ του 2014. ‘’Theater Of War’’ του 2016.
Η Μεγάλη Βρετανία είναι εδώ. Αντιστέκεται. Και πάλι με το καθάριο – ατόφιο metal για όπλο. Και τους Dethonator να το στρέφουν προς όλους μας για τέταρτη φορά με το ‘’Race Against The Sun Part One΄΄. Από το 2002 ως Kaleb μέχρι το 2009. Και από τότε ως Dethonator.
Σήμανε η ώρα αδέλφια. Να ξανά κινήσουμε για την χώρα του ακατέργαστου μα πάντα ατόφιου metal. Από την χώρα των Flotsam And Jetsam. Με τις ιερές πέτρες ‘’Doomsday for the Deceiver’’ και ‘’No Place for Disgrace’’. Από τότε στα 80ς. Με οικοδομήματα όπως τα ‘’Quatro’’ εκεί στα 90ς και ‘’Dreams Of Death’’ των 00ς. Ή τα πιο πρόσφατα ‘’The Cold’’ και ‘’Flotsam And Jetsam’’. Τώρα, μέσω της AFM Records, κυκλοφορούν τον ‘’The End Of Chaos’’. Και δίνουν τα διαπιστευτήρια αυτής της metal land που έχτισαν τόσα χρόνια, με κάμποσους ικανούς συνοδοιπόρους.
Ο Χρήστος Σιατήρης είναι ο ιδρυτής, κιθαρίστας και τραγουδιστής των Nomen Illi Mors. Η μπάντα ιδρύθηκε το μακρινό 1996 όταν ζούσε στην Πάτρα. Στα επόμενα χρόνια η μπάντα κατάφερε να δώσει την πρώτη της συναυλία αλλά και να δημιουργήσει το πρώτο της υλικό το οποίο περιέχεται στο demo ep του 1998. Δεν υπήρξε όμως σταθερότητα στα μέλη και έτσι οι των Nomen Illi Mors διαλύθηκαν το 1999.
Φοβόμουν, το ομολογώ. Όταν πήρα την απόφαση να κριτικάρω το τελευταίο άλμπουμ των Voivod και ουσιαστικά να διεισδύσω στα άδυτα του κόσμου τους, να πω τη μαύρη μου αλήθεια, κόλωσα. Αλήθεια, ποιός θέλει να μπει εθελοντικά στο αφιλόξενο σύμπαν τους;;
Νιώθεις σαν το δύτη που κάνει ελεύθερη κατάδυση για πρώτη φορά σε βάθη τα οποία δεν χωράει ο ανθρώπινος νους. Νιώθεις ένα ανομολόγητο σκότος, νιώθεις το άγνωστο στην πιο εχθρική του υπόσταση.
Οι Septagon. Από την Γερμανία. Από όνομα, από εξώφυλλα δίσκων, ακόμα και φιγούρα μασκότ έχουν, η οποία φέρνει κάπως σε αυτήν των Grave Digger, αλλά και πολλών παλιών 80ς σχημάτων. Από τους τίτλους δίσκων, ‘’Deadhead Syndicate’’, ο πρώτος πριν δυο χρόνια και ‘’Apocalyptic Rhymes’’ ο φρέσκος που κυκλοφορεί τώρα μέσω της Cruz Del Sur Music. Όλα τους θυμίζουν παραδοσιακές heavy/ speed/thrash φόρμες εκείνης της χρυσής αλλά και αθώας μέτσαλ δεκαετίας.
Οι Final Breath από την Γερμανία παίζουν με μανία το thrash/death metal τους που πάει πολύ κοντά σε αυτό των Sodom, στα πρώτα χρόνια αλλά και στους δυο τελευταίους δίσκους των Sodom. Και τώρα μετά από δέκα τέσσερα χρόνια από τον προηγούμενο δίσκο τους ‘’Let Me Be Your Tank’’ κυκλοφορούν μέσω της Metalville τον τέταρτο ολοκληρωμένο δίσκο τους φέροντα τον τίτλο ‘’Of Death And Sin’’’
Και τώρα που πέρασε ο καιρός και δεν υπάρχει ίχνος αρχικού ενθουσιασμού, ας ασχοληθούμε με τον καλύτερο Ελληνικό δίσκο του 2018. Sacral Rage κύριοι. Περηφάνια από αυτούς για το υλικό τους, περηφάνια και από εμάς. Για ποιο λόγο; Διότι χρόνια από τώρα στο μέλλον όταν θα μιλάμε για ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει, ένας εξ΄αυτών θα είναι από τα πάτρια εδάφη. Πόσο μάλλον σε ένα είδος που γενικότερα δεν είναι διαδεδομένο στην Ελλάδα (μιλάω για μπάντες και ΟΧΙ για ακροατές).