Reviews
Οι από κάθε άποψη θρυλικοί Sepultura κυκλοφόρησαν στα τέλη του 2013 τη δέκατη τρίτη στούντιο δουλειά τους, με την κάπως δύσκαμπτη ονομασία “The mediator between head and hands must be the heart”. Στην ουσία, το μουσικό ύφος στο οποίο κινείται ο δίσκος δεν διαφέρει ιδιαίτερα απ’ ό,τι έχει κυκλοφορήσει στο παρελθόν το συγκρότημα με τον Derrick Green στα φωνητικά. Όπως και παλαιότερα, αυτό που ακούμε κινείται κάπου μεταξύ hardcore και thrash metal, με άφθονα groove στοιχεία.
Υπάρχουν στιγμές που η εθνική περηφάνια χτυπάει κόκκινο. Τέτοιες στιγμές ήταν όταν ήρθα σε επαφή με το Triarchy Of The Lost Lovers, το A Dead Poem, το Ophidian Wheel, το The Great Absence…Τέτοια στιγμή είναι και τώρα, που κάθε ακρόαση του For Bidens είναι καλύτερη από την προηγούμενη, έτσι ώστε να σου βγάζει την ανάγκη να το ακούς ξανά και ξανά.
Εκεί που αναρωτιέσαι αν μπορεί να γίνει καλύτερο το όλο θέμα με τους Architects, κυκλοφορούν το “Lost Forever // Lost Together” και απλά σε κολλάνε στον τοίχο, δίνοντας την καλύτερη δυνατή απάντηση. Ένα album πραγματικός χείμαρρος που εκτοξεύει τους Architects σε εξωπραγματικό επίπεδο.
\r\n\r\n
Η μοναδικότητα τους έχει αποδειχτεί περίτρανα από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, με αποκορύφωμα, ίσως το “Hollow Crown” που αύξησε την δημοτικότητα τους και τους καθιέρωσε.
Πρώτο δισκογραφικό βήμα για τους Bent By Sorrow το “Same Crew, Different Sails”, ένα EP που αποτελείται από 5 τραγούδια και θέτει τις βάσεις για μια πολύ ωραία και ελπιδοφόρα συνέχεια.
\r\n\r\n
Οι Bent By Sorrow μπορεί να είναι φρέσκοι στον χώρο, ωστόσο τα μέλη τους είναι παλιές καραβάνες, αφού στο παρελθόν έχουν δώσει το δικό τους δείγμα γραφής μέσα από μπάντες όπως Mindtrap και Rockin’ Bones, μεταξύ άλλων.
Η πρώτη μου επαφή με τους Secret Illusion ήταν πέρυσι το καλοκαίρι όταν τους είχα δει σαν support στην συναυλία των Stratovarius στη χωρά μας. Σε εκείνο το live με είχαν κερδίσει τόσο με τα τραγούδια τους όσο και με τον επαγγελματισμό τους επί σκηνής. Όπως είχα γράψει και τότε, δεν θα μπορούσα να φανταστώ καταλληλότερη μπάντα να ανοίγει για τους Stratovarius!
Το προσωπικό project του Βαγγέλη Κακαρούγκα, που γνωρίσαμε στο παρελθόν μέσα από τους Kinetic και τους Equal Vector, έχει ήδη δώσει δείγματα γραφής με δύο δισκογραφικές δουλειές.
\r\n\r\n
Το “What Remains” σηματοδοτεί την επιστροφή του εν λόγω εγχειρήματος, λοιπόν, που έχει χτίσει ένα πολύ συγκεκριμένο προφίλ, το οποίο ακολουθεί πιστά για ακόμα μια φορά.
Ιδιαίτερη περίπτωση αυτή εδώ η μπάντα. Όσο μπορεί φυσικά κάποιος να τους αποκαλέσει μπάντα, καθώς αυτή ορίζεται σαν μια ορχήστρα ή σύναξη ανθρώπων με σκοπό τη δημιουργία μουσικής. Αυτή εδώ οι κύριοι όμως δεν έχουν βρεθεί ποτέ μεταξύ τους. Όχι όλοι τουλάχιστον. Τα ίχνη τους χάνονται κάπου μεταξύ Καναδά (εκεί που κατοικεί το μεγαλύτερο μέρος του γκρουπ) και Σουηδίας (απ’ όπου μας έρχεται ο τραγουδιστής τους).
Μετά την κυκλοφορία του αρκετά καλού “Motherland” και έχοντας κλείσει 30 δημιουργικά χρόνια στο χώρο του μελωδικού hard rock/heavy metal οι Δανοί Pretty Maids μας προσφέρουν άλλη μια κυκλοφορία επονομαζόμενη "Louder Than Ever".
Οι Sense of Fear δημιουργήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 90 και μόλις πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP, που φέρει ως τίτλο τ’ όνομα τους.
\r\n\r\n
Αν και το δείγμα είναι μικρό, καθώς αποτελείται από τρεις συνθέσεις και μια διασκευή στο “When the Night Falls” των Iced Earth, δίνει με αρκετά σαφή τρόπο μια εικόνα για τη μπάντα και το που κινείται.
Οι Tethra κατάγονται από τη γειτονική Ιταλία και έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής μόλις ένα Mini CD (20109, με τίτλο “At The Gates of Doom”. Ακολούθησαν αρκετά live, ενώ τέσσερα χρόνια μετά το πρώτο κρούσμα, κυκλοφορεί το πρώτο τους full length το οποίο ονομάζεται “Drown Into the Sea of Life”.
\r\n\r\n
Η μπάντα κινείται σε Death/Doom μουσικά μονοπάτια με μπόλικη obscurίλα στη διάθεση της, όπως αρμόζει, άλλωστε σε μια μπάντα του ύφους της. Το μεγάλο μείον, ωστόσο, βρίσκεται στην παραγωγή που είναι πολλή θολή και δεν αναδεικνύει σε καμία περίπτωση το feeling του album.