Monuments
Ο Mike Wead μας είναι λίγο πολύ γνωστός σαν ο κιθαρίστας των King Diamond/Mercyful Fate σε πολλούς από τους δίσκους του Μουστακαλή. Όμως έχει και την δικιά του μπάντα με την δική της ιστορία και ποιότητα. Τους Hexenhaus. Δημιουργήθηκαν το 1987 και ήδη το 1989 είχαν κυκλοφορήσει την πρώτη τους δισκάρα, το ’’A Tribute To Insanity’’.
Έχοντας πίσω τους ένα πολύ καλό ντεμπούτο και ένα επίσης αξιοπρόσκετο EP, οι Queensryche, η μπάντα που αρνιόταν πεισματικά να χωρέσει στα καλούπια που έφτιαχναν οι στενόμυαλοι κριτικοί, ήταν έτοιμοι για το επόμενο χτύπημά τους, που εκδηλώθηκε με την κυκλοφορία του ασύλληπτα πρωτοποριακού και πολύπλοκου "Rage for order", στα 1986.
Οι Metallica είχαν ξεκινήσει ως μπάντα διασκευών. Το 1984, το single "Creeping death" από το "Ride the lightning" περιλάμβανε δύο διασκευές, τα τραγούδια 6&7 του δεύτερου CD. Το 1987, η μπάντα κυκλοφορεί το EP "The 5,98 USD EP: Garage days re-revisited", που περιέχει διασκευές σε αγαπημένα τραγούδια της μπάντας. Αυτά είναι τα 5 πρώτα τραγούδια του δεύτερου CD. Στο πέρας των ετών, διάφορες διασκευές έκαναν την εμφάνισή τους από δω κι από κει, σε singles της μπάντας, στο διάστημα 1988-1995. Πρόκειται για τα τραγούδια 8-16 του δεύτερου CD.
To Black Metal μπορεί να γεννήθηκε στα (τέλη των) 80ς αλλά είναι αδιαμφισβήτητο ότι γιγαντώθηκε στα 90ς. Ο ήχος (και κάποια περιστατικά) που το έκαναν γνωστό είναι αυτός των πρώιμων Bathory,Darkthrone, Mayhem κτλ. Να υπάρχουν μελωδικές γραμμές, πόσο μάλλον πλήκτρα/συνθεσάιζερς στο black ούτε για πλάκα, πιο πολύ για κακόγουστο αστείο θα έμοιαζε. Όπως πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Μια από τις πρώτες και καλύτερες, οι Ελβετοί Samael. Ξεκίνησαν το αρχαίο 1987 και ήδη πριν από το ντεμπουτο τους, κάναν χρήση από πλήκτρα.
Ήταν Χειμώνας του 1989 και με φιλαράκια κατεβαίνουμε Μοναστηράκι, για την κλασική μας συνήθεια. Δισκότσαρκα, καφές. Μια τέτοια μέρα λοιπόν μεταξύ πολλών άλλων πήραμε και το βινύλιο του King Diamond Them, που είχε κυκλοφορήσει κανά χρόνο πριν. Μετά τα κλασικά...καφές, θαυμασμός και δέος για το εξώφυλλο, μια ματιά στο τι έγραφε μέσα στον δίσκο, τα κρέντιτς τα θενκς, τι πόρωση με αυτά τα θενκς, και μετά στο σπίτι φίλου για το κλασικό tape trading, για να έχουμε όλοι και να απολαμβάνουμε τον δίσκο.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 είχε ξεκινήσει μία άκρως βαρετή, και εν τέλει εφηβική, συζήτηση σχετικά με το αν το heavy metal πηγαίνει ωραία με την κλασική μουσική. Μοιραία, η συζήτηση έλαβε διαστάσεις ξεκατινιάσματος. Πιστεύω ακράδαντα ότι εκείνοι που υποστήριζαν πρωτοβουλίες όπως το πάντρεμα των δύο αυτών ειδών, το έκαναν πιο πολύ για να αποδείξουν στον κόσμο που δεν άκουγε heavy metal ότι η μουσική τους δεν απευθυνόταν μόνο σε μακρυμάλληδες κάφρους, αλλά και σε ανθρώπους με εκλεπτυσμένο γούστο.
Οι Robb Flynn και Phil Demmel είναι πασίγνωστοι στη μεταλλική κοινότητα για τους Machine Head. Προφανώς και παραδέχομαι την αξία τους σαν μουσικούς αλλά ο ήχος των Machine Head είναι πολύ μακριά από τα προσωπικά μου γούστα. Σε αντίθεση με την πρώτη τους μπάντα, τους Vio-lence, στην οποία θερίζανε με τα παλιομοδίτικα (τότε απλά ήταν σύγχρονα-1988) θρασάδικα ριφς τους. Ντουέτο-σφαγή, ταχύτατοι, προκαλούσαν οδύνη σε όποιους έρχονταν αντιμέτωπο με την μουσική τους.
Το Επικό doom metal δεν έχει πολλούς υπερασπιστές, συγκροτήματα και οπαδούς αλλά οι λιγοστές αυτές ψυχές είναι παθιασμένες και υπερασπίζονται σαν πολεμιστές το συγκεκριμένο ήχο και μουσικό είδος. Τρανό παράδειγμα οι Ρώσσοι Scald. Από το όνομα τους και μόνο γνωρίζεις ότι κάτι επικό σε περιμένει, κάτι μνημειώδες για να σφραγίσει την μουσική σου εξέλιξη. Οι Scald ήταν άτυχη μπάντα.
Θυμάμαι σαν σήμερα να κυκλοφορεί το Serenades και να μου το πασάρουν σε μια αντιγραμμένη κασσέτα οι παλιότεροι μεταλλάδες της παρέας. Και λίγες μέρες αργότερα με κοροιδεύανε που στην ερώτηση ποιά τραγούδια μου άρεσαν, τους απαντούσα το J’ai fait une promesse(μαζί με Sweet Tears και Sleepless). Δεν είμουν μάλλον αρκετά σκληρός τότε. Ίσως να μην είχα και ενθουσιαστεί και τόσο πολύ. Και μετά βγήκε το The Silent Enigma.... Άμεση αγορά, εκατοντάδες ακούσματα, παντοτινή συνοδεία σε άπειρες στιγμές. Αγαπημένος μου υποκειμενικά και κάποτε θα του κάνω κατάθεση ψυχής.
Μια από τις παλιότερες και καλύτερες death metal μπάντες του πλανήτη μας. Όσα και να τους σούρουμε, έχουν κάνει το death metal γνωστό σε πολύ κόσμο, σχετικό και μή και αυτό πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε. Αν μας επιτρεπόταν να χωρίζαμε την δισκογραφία τους και την ιστορία τους σε δυό μέρη, λογικά το κόψιμο θα γινόταν σε σχέση με τους τραγουδιστές τους, τους κυρίους Chris Barnes (1988-1995) και τον μετέπειτα και τωρινό τους, George Fisher.