Monuments
Με την αποχώρηση του Burston μετά την περιοδεία του πολύ καλού "Sacrifice", οι Motorhead ξαναέγιναν τριμελές σχήμα, κάτι που είχε να συμβεί από το 1986. Ο Campbell ένιωσε πιεσμένος, ωστόσο απέδωσε τα μέγιστα στην ηχογράφηση του αξιόλογου "Overnight sensation", που αποτελεί τη φυσική συνέχεια του ήχου του προηγούμενου δίσκου: heavy υπόστρωμα, μερικά punk στοιχεία και συμπαγές rhythm section.
Η τετράδα (Lemmy/Campbell/Burston/Dee) είχε βρει τον ρυθμό της για τα καλά με το "Bastards" (1993) και ήταν έτοιμη για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα, τα οποία χάρισε στον κόσμο με το πολύ καλό "Sacrifice" (1995). Αφού χαζέψουμε για κάμποσο το εξώφυλλο (με το θρυλικό.. πέος στο στη θέση της γλώσσας του Snaggletooth), βάζουμε τον δίσκο και απολαμβάνουμε τον heavy ήχο της μπάντας, που σταδιακά αντικαθιστούσε και συγχρόνως εκσυγχρόνιζε τα punk στοιχεία (χωρίς να τα εξαλείφει ποτέ).
Αφήνοντας πίσω τους τη μικρή κακοφωνία του "March or die" (1992) και με τη νέα σύνθεση δεμένη (Lemmy/Campbell/Burston/Dee), οι Motorhead κυκλοφόρησαν εν έτει 1993 το από κάθε άποψη αξιόλογο "Bastards". Εκείνο που διαφοροποιεί τον καινούργιο δίσκο από τον αδύναμο προκάτοχό του είναι η πλήρης εξάλειψη (δόξα τω Υψίστω) των country/southern στοιχείων από τον ήχο της μπάντας. Έτσι, αυτό που ακούμε στο "Bastards" ακούγεται σαν τη φυσική συνέχεια του "1916", δηλαδή ένα πετυχημένο μίγμα στοιχείων από διάφορα είδη του σκληρού ήχου (αν και τα μεταλλικά υπερισχύουν σαφώς).
To "March or die" είναι από πολλές απόψεις ένας μεταβατικός δίσκος για τους Motorhead. Κατ’ αρχάς, ο Phil Taylor αποχωρούσε από το συγκρότημα και τούτη τη φορά για τα καλά. Παρότι παίζει κι ο ίδιος στο album, συμμετέχουν ακόμα δύο drummers, ένας εκ των οποίων ο κατά το ήμισυ ελληνικής καταγωγής Mikkey Dee, που ήταν γραφτό να στεριώσει στη θέση.
Τρία χρόνια πλήρους απουσίας, μία δικαστική διαμάχη με την εταιρεία τους και όλο και πιο βαθιά εξάρτηση από τις παντός είδους ουσίες. Τι μπορούσε να περιμένει ο κόσμος από τους Motorhead εν έτει 1991; Μα φυσικά έναν από τους καλύτερους δίσκους τους, που τούτη τη φορά άκουγε στο όνομα "1916"! Με την καλύτερη παραγωγή που είχαν εδώ και χρόνια και μια πλειάδα από εμπνευσμένες συνθέσεις, η βρετανική μπάντα δεν ήταν δυνατόν να στραβοπατήσει.
Η δεύτερη full-length live κυκλοφορία των Motorhead θα στέκει μοιραία στη σκιά της πρώτης ("No sleep ’til Hammersmith"). Πώς να ξεπεράσεις άλλωστε ένα από τα ποιοτικότερα live albums στην ιστορία του σκληρού ήχου; Πέρα όμως από αγιοποιήσεις, το "No sleep at all" πάσχει, όπως και ο τελευταίος studio δίσκος της μπάντας, σε επίπεδο παραγωγής. Αν το "Hammersmith" βγάζει με τον αμεσότερο τρόπο στο βινύλιο τη "βρωμιά" του ήχου των Motorhead, o διάδοχός του δεν το κατορθώνει.
Παρότι η σύνθεση Lemmy / Campbell / Burston / Gill είχε αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων με το "Orgasmatron" του 1986, της έμελλε να ηχογραφήσει μόνο αυτό τον δίσκο! Λίγο μετά τη συνοδευτική περιοδεία, ο Gill έφυγε, αφήνοντας κενή τη θέση του drummer, την οποία τελικά επανακατέβαλε ο Phil Taylor. Η συγκεκριμένη σύνθεση, κράμα παλαιών και νεοτέρων μελών, θα βαστούσε για αρκετά χρόνια, αλλά και για μόλις δύο studio δίσκους, ο πρώτος εκ των οποίων ήταν το "Rock n’ roll".
Με την προσθήκη των Campbell, Burston και Gill το 1984, οι Motorhead ήταν τετράδα πια. Με τρία νέα μέλη και με την αυτοπεποίθηση που τους έδινε η εμπορική επιτυχία του single "Killed by death", η μπάντα μπήκε στο studio και ηχογράφησε το κλασικό "Orgasmatron", που προσωπικά θεωρώ ως την πιο ποιοτική δουλειά της για τη δεκαετία του ’80. Το εξώφυλλο απεικονίζει ένα τρένο που απειλεί να σαρώσει ό,τι βρει μπροστά του, ενώ οι τίτλοι πολλών συνθέσεων παραπέμπουν ομοίως στην ταχύτητα (βλ. "Built for speed", Ridin’ with the driver", "Mean machine").
Το 1983 δεν είχε λήξει και με τους καλύτερους οιωνούς για το μέλλον των Motorhead: Ο Brian Robertson είχε φύγει (προς μεγάλη ανακούφιση απάντων!), έχοντας ηχογραφήσει το αμφιλεγόμενο τότε (αλλά αποδεκτό σήμερα) "Another perfect day", ενώ λίγο αργότερα αποχώρησε και ο Phil Taylor, που συντρόφευε τον Lemmy από το 1976 περίπου. Ο τελευταίος απόμεινε μόνος κι έρμος, δεν το έβαλε όμως κάτω.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, οι Motorhead πρεσβεύουν τον σκληρό και βρώμικο ήχο, μία αρχή που την αποτύπωσαν με τον καλύτερο τρόπο στους τέσσερις σημαντικούς studio δίσκους που κυκλοφόρησαν στο διάστημα 1979-1982, με την κλασική σύνθεση "Lemmy / Eddie Clarke / Phil Taylor". Όταν αποχώρησε ο Clarke από το συγκρότημα το 1982, οι περισσότεροι πίστευαν ότι ο αντικαταστάτης του θα ήταν κάποιος εξίσου ασυμβίβαστος και σκληροτράχηλος κιθαρίστας. Προς μεγάλη έκπληξη των οπαδών των Motorhead, τη θέση πήρε τελικά ο Brian "Robbo" Robertson, που μόλις είχε αποχωρήσει από τους rockers Thin Lizzy.