Monuments
Μαζί με το "Wheels of steel", το "Denim and leather" είναι ο κλασικότερος δίσκος των Saxon, δίχως και να θεωρείται αυτονόητα ο καλύτερος - αυτή η τιμή ανήκει, κατά τη γνώμη μου, στο "Power and the glory". Στην υστεροφημία του album οπωσδήποτε σημαντικό ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι σε αυτό περιλαμβάνονται τρεις από τις πιο αναγνωρίσιμες συνθέσεις της μπάντας: "Princess of the night", "And the bands played on" και "Denim and leather".
Τo "Wheels of steel", ο δίσκος που σηματοδότησε την έναρξη της εμπορικής επιτυχίας για τους Saxon, θα θεωρείται για πάντα ως ο κλασικότερος δίσκος τους, με μόνο αντίζηλο το "Denim and leather" της επόμενης χρονιάς, άντε και το "Power and the glory" του 1983. Ωστόσο, ανάμεσα σε όλες αυτές τις πραγματικά μοναδικές στιγμές, υπάρχει και το διακριτικό "Strong arm of the law", που προσωπικά τοποθετώ στο ίδιο επίπεδο με το "Wheels of steel" κι ελάχιστα πιο κάτω από το "Power and the glory".
Το δεύτερο κατά σειρά album των "μεγάλων" Saxon αποτελεί μία σημαντική στιγμή στην καριέρα τους. Με το "Wheels of steel", η μπάντα έμπαινε για τα καλά και με ορμή στη χορεία των ταγών του New Wave of British Heavy Metal (NWOBHM), μαζί με τους Iron Maiden, τους Samson, τους Angelwitch και τους Diamond Head (δυστυχώς, πέρα από τους Saxon, μόνον οι πρώτοι είχαν διάρκεια).
Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα για τους Saxon, μία από τις σπουδαιότερες μπάντες του New Wave of British Heavy Metal (συντομευμένα: NWOBHM), ενός κινήματος που μονοπώλησε τον χώρο του σκληρού ήχου για το διάστημα 1979-1982. Κάποια από τα μέλη των Saxon είχαν συμμετάσχει στο προηγούμενο σχήμα των Son of a bitch (1976-1978), που έπαιζε, όπως προδίδει και το όνομα, punk. Το 1978, τα μέλη του επέλεξαν να πάρουν τον δρόμο του νέου κύματος του heavy metal.
Με το "Never say die" κλείνει η πρώτη και ενδοξότερη περίοδος των μύθων του heavy metal Black Sabbath (1970-1978), αν και όχι με τον καλύτερο τρόπο. Ο όγδοος δίσκος της μπάντας θεωρείται από πολλούς ως το μαύρο πρόβατο της δισκογραφίας τους και σπάνια γίνεται αντικείμενο συζήτησης μεταξύ των οπαδών. Πρακτικά, είναι λες και δεν κυκλοφόρησε ποτέ! Τις λίγες φορές που κάνει κάποιος τον κόπο να τον αναφέρει, τα σχόλια απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν κολακευτικά. Ακόμα και τα μέλη του σχήματος εκφράζονται με λόγια που κυμαίνονται από χλιαρά έως ολωσδιόλου αρνητικά.
Το έβδομο album της πρώτης περιόδου των Black Sabbath (1970-1978) άκουγε στο όνομα "Technical ecstasy" και το εξώφυλλό του αναπαριστούσε δύο ρομπότ που συνουσιάζονταν - αχ, οι εποχές πριν το politically correct! Το καλλιτέχνημα ήταν έργο της γνωστής εταιρείας Hipgnosis, που φημιζόταν για την αξιοπερίεργη και συχνά αινιγματική αισθητική της, και έντυνε με τον πλέον προσφυή τρόπο τον πιο εκκεντρικό δίσκο των γεννητόρων του heavy metal.
Μετά την τεράστια επιτυχία του "Sabbath bloody Sabbath" (1973), οι σπουδαίοι Black Sabbath ήταν έτοιμοι να ηχογραφήσουν τον διάδοχό του. Τότε, όμως, ανακαλύπτουν ότι ο μάνατζέρ τους τους κλέβει κανονικότατα, όποτε οι τέσσερις μουσικοί αποφασίζουν να απεμπλακούν από τα συμβόλαιά τους. Όπως, όμως, συμβαίνει συνήθως, οι νομικές διαδικασίες τραβάνε σε μάκρος, κοστίζοντας πολύ περισσότερο από όσο είχε αρχικά προβλεφθεί. Συναισθηματικά κουρελιασμένοι από την ιστορία, οι Sabs περνάνε τον μισό καιρό στο studio και τον άλλο μισό στα γραφεία των δικηγόρων.
Κάθε δίσκος των κραταιών Black Sabbath της πρώτης περιόδου (1970-1978) κρύβει και από μία διασκεδαστική ιστορία, και το "Sabbath bloody Sabbath", ο διάδοχος του καταπληκτικού "Vol. 4" δεν αποτελεί εξαίρεση. Όταν, λοιπόν, τελείωσε η περιοδεία για το δεύτερο, οι Sabs αποφάσισαν να μείνουν στο LA για την ηχογράφηση του νέου τους album. Δυστυχώς γι’ αυτούς, ο κιθαρίστας τους, Tony Iommi, είχε στερέψει από ιδέες. Πανικόβλητοι όλοι, σκέφτηκαν μέχρι και να διαλύσουν την μπάντα.
Εδώ είναι ο δίσκος όπου οι τεράστιοι Black Sabbath, με την αξεπέραστη ακόμα σύνθεσή τους (Ozzy/Iommi/Butler/Ward), έχασαν ολοκληρωτικά το τόπι, καθώς βρίσκονταν στην απόλυτη μαστούρα επί 24 ώρες την ημέρα, όλη τη βδομάδα. Πραγματικά, αν κάνει τον κόπο κανείς να διαβάσει τις ιστορίες γύρω από την ηχογράφηση του "Vol. 4" θα αναρωτηθεί δύο πράγματα: α) Πώς στην ευχή κατάφεραν και ολοκλήρωσαν τον δίσκο, και β) πώς δεν ψόφησε κανείς από την τόση κόκα (και ηρωΐνη, περιστασιακά) που καταναλωνόταν;
Με την αυτοπεποίθηση που έδινε στην πρώτη heavy metal μπάντα του πλανήτη η επιτυχία των δύο προηγούμενων κυκλοφοριών της, οι Sabbs μπήκαν στο studio για να ηχογραφήσουν το αξεπέραστο αριστούργημά που ακούει στον όνομα "Master of reality". Ήδη το 1970 οι Led Zeppelin είχαν κυκλοφορήσει τον τρίτο δίσκο τους, η δεύτερη πλευρά του οποίου περιείχε κυρίως country και folk πειράματα, που τότε είχαν απογοητεύσει κριτικούς και οπαδούς -σήμερα, όλοι τα προσκυνούν.