Monuments
Το 1986 οι Judas Priest είχαν κυκλοφορήσει το "Turbo", που δεν έτυχε ιδιαιτέρως καλής υποδοχής από κοινό και κριτικούς -αρκετοί και από τις δύο ομάδες το θεωρούν ακόμα ως την αχίλλειο πτέρνα της δισκογραφίας της μπάντας. Στην πραγματικότητα, το "Turbo" δεν είναι καθόλου κακό, σε αντίθεση με το "Ram it down", που προσωπικά θεωρώ ως τον χειρότερο δίσκο που έχει ποτέ ηχογραφήσει το σχήμα με τον Halford στα φωνητικά, κι αυτό για δύο λόγους: 1) Η πλειονότητα των συνθέσεων κινείται σε μετριότατα επίπεδα.
Δύο χρόνια απουσίας για τους Judas Priest, ύστερα από το πολυεπιτυχημένο, τόσο εμπορικά, όσο και καλλιτεχνικά, "Defenders of the faith", οι οποίοι επέστρεψαν με το "Turbo" που είναι ο με διαφορά πιο αμφιλεγόμενος δίσκος στη δισκογραφία της μπάντας.
Αν μου ζητούσε κάποιος να προσθέσω έναν υπότιτλο στο "Defenders of the faith", τότε θα σκεφτόμουν κάτι του τύπου: "Οδοστρωτήρας" ή "Τσαντισμένο μαμούθ". Πράγματι, εδώ έχουμε να κάνουμε με την πιο ενεργητική και ισοπεδωτική κυκλοφορία που είχαν χαρίσει μέχρι τότε οι Judas Priest, συνδυαζόμενη μάλιστα με μία πρωτόγνωρη έκρηξη έμπνευσης και δημιουργικότητας.
Μετά την τεράστια επιτυχία του "British steel", οι Judas Priest βρέθηκαν στην αμαρτωλή Ibiza, όπου, όπως είπαν οι ίδιοι, το ποτό είναι πάμφτηνο. Εν μέσω, λοιπόν, της κρασοκατάνυξης, η μπάντα αποφάσισε να προσεγγίσει διαφορετικά τον επόμενο δίσκο της, περιορίζοντας τις heavy αναφορές και αντίθετα προσθέτοντας έντονες αμερικανικές προεκτάσεις, που παρέπεμπαν στο AOR, που εκείνη την εποχή ζούσε τα πιο χρυσά του χρόνια στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.
Από το 1979, οπότε και κυκλοφόρησε το "Unleashed in the East" έως τις αρχές του 1980, είχαν συντελεστεί σημαντικές εξελίξεις στον χώρο του σκληρού ήχου, καθώς το κίνημα του NWΟBHM ανδρωνόταν, με μπάντες όπως οι Iron Maiden, οι Saxon και οι Diamond head, ενώ και άλλα συγκροτήματα, που δεν συνδέονταν άμεσα με αυτό, όπως οι AC/DC, οι Black Sabbath και οι Motorhead, είχαν μόλις κυκλοφορήσει τους δικούς τους κολοσσούς.
Το καλύτερο επιστέγασμα για την πρώτη περίοδο των σπουδαίων Judas Priest (1976-1979) δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από μία ζωντανή ηχογράφηση που θα απέδιδε την τρομερή ενέργεια που έβγαζε η μπάντα στο σανίδι. Από αυτή την άποψη, το "Unleashed in the East" επιτυγχάνει στο έπακρο τον σκοπό του.
Το 1977 οι Judas Priest κυκλοφόρησαν το "Sin after sin", ένα αρκούντως heavy album, το οποίο ωστόσο παρουσίαζε προβλήματα παραγωγής. Γι’ αυτό τον λόγο, ο επόμενος δίσκος των Priest, το κλασικό "Stained class" (1978), διέθετε έναν λιγότερο πληθωρικό ήχο, αφήνοντας το κομμάτια να αναπνεύσουν, κερδίζοντας έτσι σε διαύγεια, χάνοντας, όμως, λίγο σε δύναμη και όγκο.
Μετά το μαγικά πλασμένο "Sad wings of destiny" (1976), θα περίμενε κανείς ακόμα ένα αριστούργημα από τη μπάντα-θηρίο που ακούει στο όνομα Judas Priest. Παραδοσιακά, και για λόγους που οφείλω να ομολογήσω προκαταρκτικά ότι δεν κατανοώ, το "Sin after sin", τρίτη κατά σειρά κυκλοφορία του σχήματος, θεωρείται ως μέτρια στιγμή, ή τουλάχιστον ως η χειρότερη από τα υπερκλασικά album που κυκλοφόρησε στο διάστημα 1976-1979.
Όταν κάποιος ακούει heavy metal σήμερα, πολύ εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί: "Από πού ξεκίνησε αυτό το είδος; Πώς διαμορφώθηκε ο ήχος που ακούω κι απολαμβάνω σήμερα;" Η πιο συνηθισμένη απάντηση που δίνουν οι γνώστες της ιστορίας του είδους είναι: "Από πού ξεκίνησαν όλα; Μα, από τους Black Sabbath!" Φυσικά, η προσφορά των Sabs, όχι απλώς στη διαμόρφωση, αλλά ακόμα και σ’ αυτή την ύπαρξη του heavy metal δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Ωστόσο, η πρώτη μπάντα που τόλμησε ν’ αυξήσει τις ταχύτητες και να στηρίξει αυτό το μοντέλο σε δομές ξεκάθαρα riff-oειδείς ήταν οι Judas Priest.
Ο ΠΙΟ ΕΠΙΚΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΠΟΤΕ.ΣΕ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΥΣ.Όταν ουρλιάζει Fiiiiiire στη μέση του Shores in Flames και ο κιθαριστικός χάμος που ακολουθεί ρε γμτ δεν υπάρχει καμμιά απέρριτη στιγμή ή στίχος ή fx.(κοράκια,κεραυνοί,θάλασσα,φωτιά,καμπάνες).Στίχοι-πιο επικοί,δεν γίνεται.Και μην