U.D.O. - Game Over

Αν δεν ξέρεις ποιος είναι ο Udo, τότε είτε τυχαία διαβάζεις αυτό το κείμενο και δεν έχεις σχέση με το heavy metal είτε ακούς αλλά βαριά την τελευταία δεκαετία και δεν έμαθες ποτέ ότι ο κοντός γερμανός υπήρξε κάποτε ο τραγουδιστής των θρυλικών Accept. Τελευταία 25ετία, ο 69χρονος ακολουθεί το δικό τους δρόμο και μας προσφέρει αγέρωχο Metal , χωρίς καινοτομίες και εκπλήξεις. Σταθερός, κάθε 2-3 χρόνια κυκλοφορεί νέο δίσκο. Έτσι, μετά το ‘’Steelfactory’’ του 2018, τον πρώτο δίσκο που πίσω από τα drums μάθαμε το γιο του Sven, επιστρέφει με νέο δίσκο. Το ‘’Game Over’’ είναι ο 17^ος του δίσκος και κυκλοφόρησε από την AFM Records όπως γίνεται εδώ και πολλά χρόνια. Είναι ο πρώτος δίσκος μετά από δυο δεκαετίες και βάλε που το μπάσο δεν παίζει ο αγαπητός Fitty Wienhold  ενώ η μπάντα πλέον γίνεται πενταμελής με δυο κιθαρίστες. Παραγωγός ο Martin Pfeiffer στα Redhead Studio και το βρίσκουμε σε digipak cd αλλά και διπλό βινύλιο μας και μιλάμε για 70 λεπτά μουσικής.

Φαντάζομαι κανείς δεν περιμένει νεωτερισμούς από ένα νέο δίσκο του UDO. Ακούμε όπως πάντα τη γρεζάτη, τσαμπουκαλίδικη φωνή του, ωραίες μελωδικές κιθάρες με χορταστικά σόλος, απλοικούς ρυθμούς που δίνουν έμφαση στο να προκαλούν κεφαλοκρουσίες. Γέφυρες και αρμονίες, όλα φτιαγμένα με τέτοιο τρόπο ώστε από τα πρώτα ένα-δυο ακούσματα να σου καρφωθούν στο μυαλό. Ένα ‘’ Holy Invaders’’ δεν χρειάζεται θαύματα για να γίνει εύκολα αρεστό. Ωραίες κιθάρες, επαναλαμβανόμενο ρεφραιν, εξαιρετικό σόλο που γλιστράει, ότι χρειάζεσαι για να απολαύσεις ένα παλιομοδίτικο heavy metal τραγούδι. Και τα πάει μια χαρά. Από τι φαίνεται η οικογένεια Dirkschneider είχε πολύ χρόνο στη διάθεση του μέσω κορονοιού και γι αυτό συναντάμε στο ‘’Game Over’’ 16 τραγούδια που διαρκούν αρκετά παραπάνω από μια ώρα με κάποια από αυτά να είναι ελαφρώς κατώτερα από κάποια άλλα. Όχι όμως τραγούδια σαν το ‘’ Prophecy’’ που ακούμε ένα πιο μελωδικό Udo, ωραίες παθιασμένες κιθάρες, εθιστικές μελωδίες παντού. Το ένα τραγούδι ακολουθεί το άλλο χωρίς να συγκλονίζεσαι αλλά περνώντας πάντοτε καλά ακούγοντας οργανικό, καθαρόαιμο heavy metal που σε ταρακουνάει. Η προσθήκη του δεύτερου κιθαρίστα έκανε θαύματα. Ακούγονται σχεδόν το ίδιο σκληροί και ποιοτικοί όπως οι Accept χάρη σε τραγούδια όπως το ‘’ I See Red’’. Όσο για το στιχουργικό θέμα, ασχολείται με πολλά και διάφορα. Και αν κάποτε αποδοκιμάστηκε επειδή κρίθηκε πολεμόφιλος, ας διαβάσει κάποιος στίχους σαν αυτούς του ‘’ Kids and Guns’’. Από τα καλύτερα κιθαριστικά σημεία ακούμε στο ‘’ Like a Beast’’ , μπαλάντα με ‘’διαφορετικά’’ φωνητικά  το ‘’ Don't Wanna Say Goodbye’’. Πάντως, όσο καλά και να ακούγονται συνθέσεις σαν το ‘’ Marching Tank’’ και ‘’ Time Control’’, 16 συνθέσεις είναι πολλές, ειδικά όταν τα τραγούδια δεν έχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ τους και κάπου αναρωτιέσαι αν θα τελειώσει να ακούσεις κάτι άλλο. Και αυτό δεν είναι καλό. Αν μαζεύανε όλα τα riffs και τις ιδέες τους και τα έβαζαν σε 10 αντί των 16 τραγουδιών, τα πράγματα θα ήταν σαφώς πιο ενδιαφέροντα. Τέλος, υπάρχει και ένα bonus τραγούδι, το ‘’Wilder Life’’ για την Ιαπωνική έκοδση μόνο, τίποτα το ενδιαφέρον.