Reviews
Οι Φινλανδοί Star Insight κυκλοφορούν το πρώτο ολοκληρωμένο τους δίσκο με τίτλο Messera. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι παίζουν space/black metal αλλά πιο πολύ σε ακραίο power metal θα λέγα ότι βαδίζουν.’Οσο death metal είναι οι Children Of Bodom, άλλο τόσο είναι black αυτοί. Έχουν ένα χορευτικό τόνο που θυμίζει τους The Kovenant και τους Pain του Tägtgren.
Οι Pantheon I σε μια συλλογή με παλιότερο αλλά και πιο φρέσκο υλικό που είχε ηχογραφηθεί αλλά δεν είχε κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα.Οι Pantheon I παίζουν black metal, αλλά προσθέτουνε κάποια jazzy σημεία, ή κάποιο αταίριαστο (θεωρητικά) όργανο όπως τσέλο.Κάπου τα εντάξανε σωστά, κάπου όχι.
Οι Αυστραλοί Athena’s Wake κυκλοφόρησαν ένα ep πέρσυ και φέτος ήρθε η σειρά για το επόμενο.Contemplation το όνομα του και περιέχει 4 τραγούδια (το ένα από αυτά είναι ορχηστρικό) συνολικής διάρκειας 20 λεπτών περίπου.
Οι Χιλιανοί Procession είναι ένα από τα δυνατότερα χαρτιά της τράπουλας που μοιράζεται στην εποχή μας. Οι Capilla Ardiente αποτελείται από 2 νυν μέλη και ένα πρώην των Procession με ένα συμπατριώτη κιθαρίστα. Τι τους θέλανε τους Capilla Ardiente αφού υπάρχουν οι Procession ;;; Το λοιπόν..Στους Procession συνθετικό κουμάντο κάνει ο Felipe (κιθάρες/φωνη) ενώ στους Capilla Ardiente o Claudio (μπασο) με τον άλλο να τον συμπλήρωνει.
O κιθαρίστας των Journey, Neal Schon, μόλις κυκλοφόρησε τον όγδοο προσωπικό του δίσκο, παρέα με τον μπασίστα Marco Mendoza (ex-Ted Nugent, Whitesnake κ.ά.) και των ντράμερ Dean Castronovo (ex-Journey, Ozzy Osbourne, Steve Vai κ.ά.). Ο δίσκος ονομάζεται "So U" και κινείται σε ξεκάθαρα αμερικανικά μουσικά μονοπάτια, θυμίζοντας άλλοτε AOR των 80s (την εποχή δηλαδή κατά την οποία οι Journey έσπερναν εμπορικά), άλλοτε fusion και άλλοτε hard rock των 70s και των 80s. Κατά τη γνώμη μου, ο Schon τα καταφέρνει καλά στην πρώτη και τη δεύτερη περίπτωση, ενώ αποτυγχάνει παταγωδώς στην τρίτη.
Ω, τι δίσκος Θεέ μου!!! Μαζεύτηκαν οι Σουηδοί των Enforcer, των Necrophobic και των Nifelheim και ιδού το αποτέλεσμα! 8 ύμνοι της metal μουσικής! 8 τραγούδια καταδικασμένα χιτάκια. Τρίτη συνεχόμενη ακρόαση του δίσκου και απορώ πως θα τον αφήσω να πάω στην επόμενη δισκοκριτική.
Κατ’ αρχάς να ξεκινήσουμε από την κοινή γνώση που μοιράζονται όλοι οι λάτρεις του heavy metal: Οι Manowar έχουν κοντά 25 χρόνια να κυκλοφορήσουν κάτι που να ακούγεται έστω και στοιχειωδώς και κοντά στις τρεις δεκαετίες να παραγάγουν κάτι που να ξεπερνά τη μετριότητα. Έτσι, το 1987 μας έδωσαν το αμφιλεγόμενο "Fighting the world", το 1988 το τουλάχιστον υπερεκτιμημένο "Kings of metal", το 1992 το "βγήκε και δεν ακούμπησε" "Triumph of steel", το 1996 το αχαρακτήριστα πανάθλιο "Louder than hell", το 2002 το κάπως πιο μαζεμένο αλλά γηραλέο "Warriors of the world" και μετά...
Πριν ξεκινήσω να μιλάω για αυτή τη νέα live κυκλοφορία των Vicious Rumors να ξεκαθαρίσω κάτι. Είμαι από αυτούς που πραγματικά βρίσκουν ανούσιες τις περισσότερες live κυκλοφορίες. Θεωρώ πως η ζωντανή ενέργεια μια μπάντας μπορεί να αποτυπωθεί πραγματικά μόνο σε μια παρακολούθηση συναυλίας με τις αντιδράσεις του κόσμου και όχι σε μια ψηφιακά επεξεργασμένη κυκλοφορία.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχια για την συγκεκριμένη παρουσίαση μιας και τα πράγματα είναι πολύ,μα πάρα πολύ απλά.Οι Entrail έχουν λογότυπο με τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα που έιχαν και οι Entombed των 2 πρώτων δίσκων. Και οι ομοιότητες δεν σταματούν εδώ.
Όποιος δεν έχει ακούσει Mithotyn, να το κάνει άμεσα. Folk/viking black μακριά από σύγχρονα ξεφτιλίκια που μπερδεύουν το φολκ (παραδοσιακό) με το φολκ για τα πανιγύρια.Ε λοιπόν,οι Falconer δημιουργήθηκαν από δυο μέλη τους με την προσθήκη ενός τραγουδιστή που δεν είχε καμμιά σχέση με ροκ παρά μόνο με θέατρο.