Reviews
Λίγα πράμματα είχα ακούσει μέχρι πριν κάποιο καιρό από τους Φιλανδούς melodic/death/power metallers Children Of Bodom. Και δεν είχα ενθουσιαστεί για να είμαι ειληκρινής. Είδα κάποια στιγμή ένα live dvd τους, και αμέσως κατάλαβα ότι αυτά τα παιδιά με ηγέτη τον Alexi Laiho, τραγουδιστή, κιθαρίστα, songwriter, παίζουν μπάλα με ένα τέτοιο τρόπο που δεν μου αρέσει, αλλά αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού τον κατέχουν και τον παίζουν πολύ καλά, κερδίζοντας βαθμούς.
Death metal…Florida…Malevolent Creation...για πάνω από εικοσιπέντε χρόνια αυτές οι τρεις έννοιες είναι ταυτόσημες. Έντεκα δίσκοι, όλοι σε υψηλό επίπεδο, με κάποιους να θεωρούνται κλασικοί, σαν το κλασικό ντεπούτο The Ten Commandments.
Η νύχτα άπλωσε τα μαύρα της πέπλα πάνω από την ομορφότερη πόλη που δημιουργήθηκε ανά τους αιώνας, το Barnsley της Αγγλίας(ας μη το πούμε γιατί θα πούμε ψέματα). Το Battering Ram ναι μεν φτάνει στα αυτιά μας για να επιβεβαιώσει για ακόμη μία φορά την συχνή πυκνή παρουσία τους στα μεταλλικά δρώμενα, αλλά και για να σημάνει την επιστροφή από την κόλαση για τον Nigel Glockler και την περιπέτεια που πέρασε με την υγεία του. Δεν υπάρχει αλλαγή στο line-up και δείχνουν να συνεχίζουν από εκεί που έμειναν.
Οι Αμερικάνοι μοντέρνοι metalcoreάδες Trivium εδώ και δεκαπέντε συναπτά έτη δίνουν μάχη με τον ευατό τους και τις μουσικές τους ικανότητες , ώστε να βελτιώσουν τους ευατούς τους και την μπάντα τους, στον κάθε ένα από τους επτά δίσκους που μας έχουν παρουσιάσει.\r\nΑπό το Crusade, που τους είχα πρωτογνωρίσει, και δεν με είχε χαλάσει τόσο πολύ τότε, συνέχεια ακούω διαβάζω, για το πως ο τραγουδιστής κιθαρίστας Matt Heafy βελτιώνει τον τρόπο που τραγουδάει, γίνεται πιο μελωδικός, από μπρουτάλ στα φωνητικά του κλπ κλπ.\r\nΣε αυτόν τον δίσκο τα φωνητικά του είναι εξολοκλήρου καθαρά.\r\nΠως ο έτερο
Νέο EP, νέος αέρας για τους Galadriel που επέστρεψαν μετά από τρία χρόνια με το “Lost In The Ryhope Wood”. Ωραίος ρυθμός στο αρκετά μελωδικό Song Of A Daughter παρά τα Brutal φωνητικά του Dodo Datel του οποίου το μπάσο κοσμεί τα τραγούδια τους. Αμέσως μετά εκκωφαντικό ξεκίνημα του Dual Heritage με τον Tomax Gabris(guitar) να συνοδεύει με ένα αρκετά πιασάρικο solo τον Dodo ενώ και η Sona Witch Kozakova(vocals) δεν σταματά να “απαγγέλει” μελωδικά στον φόντο ολόκληρου του δίσκου δίνοντας και έναν αφηγηματικό χαρακτήρα.
\r\nΟι Kylesa είναι ένα συγκρότημα που προσπαθεί να ξεχωρίσει – πρωτοτυπήσει στο μουσικό στερέωμα. Προσπαθεί να ξεφύγει από τις συνήθεις ταμπέλες, του stoner π.χ., που μας βοηθούν να συνενοούμαστε, και αυτό ήτε δημιουργεί ασυννενοησείες ή απλά μας βγάζει από καλούπια, στερεότυπα, για το πως ακούει ο καθένας μας τον αγαπημένο μας σκληρό ήχο.\r\nΔεκαπέντε χρόνια τώρα και με επτά πια δίσκους, το στοιχείο της πρωτοτυπίας κάπου έχασε την δυναμική του, αλλά το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα δικαιώνει τους κόπους τους και τις προσδοκίες των οπαδών τους.
Οι Satan, μπάντα από το 1979, παρουσιάζουν το The First Demo το 1981, το πρώτο full length με τίτλο Court in the Act το 1983, και μέχρι το 1987 ήσαν ενεργοί με ένα ep και ένα ακόμα full length.
Έχοντας ακούσει πριν κανά μήνα σε πρώτη ακρόαση τα καινούρια τραγούδια των Αθηναίων brutal και βάλε death metallers Mortal Torment, βάζω πάλι να τα ξανακούσω. Με την πρώτη βαίβαια είχα πιάσει το όλο νόημα, αλλά η επανάληψη πέρα από αυτό που λένε για την μάθηση, είναι πάνω από όλα και ευχαρίστηση.
Από την Πενσυλβανία των Ηνωμένων Πολιτειών μας έρχονται οι Rivers Of Nihil και είναι εδώ για να προσθέσουν το όνομα τους στον μακρύ κατάλογο των death metal συγκροτημάτων από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το “Monarchy” κυκλοφορεί 2 χρόνια μετά το αρκετά καλό ντεμπούτο τους “The Conscious Seed Of Light” του 2013 και αναλαμβάνει να τους καθιερώσει σε μια δύσκολη και πολυπληθής σκηνή.
Μετά από πολύ καιρό ξαναπιάνω να ακούσω καινούριο υλικό, από μια μπάντα, ο ορισμός της κλασικής, στην συνείδηση των απανταχού τον κόσμο metalheads. Μετά την αποχώρηση του προσωπικά αγαπημένου μου κιθαρίστα, και πλήθος άλλων, Chris De Garmo το 1997 το αγαπημένο μας συγκρότημα έχασε σε ποιότητα; Σε δυναμική; Σε προσωπικότητα; Λίγο από όλα; Τα τελευταία τρία – τέσσερα χρόνια που έχουν γίνει και τα γνωστά γεγονότα με τον Geoff Tate, και την αντικαταστασή του από τον αξιολογότατο τραγουδιάρη Todd La Torre, ex Crimson Glory, τα πράμματα φαίνονται να πάνε προς το χειρότερο.