Reviews
Το όνομα της μπάντας είναι το πρώτο και τελευταίο πράγμα που δεν μου άρεσε από την παρέα των Lords Of The Meat. Όλοι κάνουμε λάθη, πόσο μάλλον τέσσερις έφηβοι φίλοι πίσω στο 1991. Η παρέα από το Σικάγο άκουγε και δημιουργούσε δυνατή μουσική και τα κατάφερε με το μόνο κομμάτι που έλειπε από το πάζλ να είναι ένας ικανός τραγουδιστής. Αυτός βρέθηκε στο πρόσωπο του Scott Huffman (μετέπειτα τραγουδιστής των Syris στο δεύτερο τους δίσκο-πολύ Bruce Dickinson λέμε).
Από την γειτονική και μεταλομάνα Ιταλία μας έρχονται οι doom metallers Caronte. Σχήμα που δημιουργήθηκε στην Πάρμα, στις αρχές τις τρέχουσας δεκαετίας, και σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει από την Ván Records, τον τρίτο του ολοκληρωμένο δίσκο με τίτλο YONI…ότι μπορεί να σημαίνει αυτό.
Είναι γνωστό το Κάνσας για την παροχή του σε Power/Progressive μπάντες. Κάποιες τα κατάφεραν, κάποιες χάθηκαν στη λήθη με μοναδική κληρονομιά κάποια demos σε κασέτες που πέσανε στα χέρια λίγων τυχερών της εποχής.
Τους High Spirit τους παρακολουθώ ανελλιπώς από τα πρώτα τους βήματα. Μεγάλη μπάντα για μένα. Γεμάτη φρεσκάδα αλλά χωρίς ανούσιους μοντερνισμούς. Εργατικοί και παραγωγικοί, παίζουν σκληρό Hard Rock, ή Heavy Metal αν προτιμάτε. Η ψυχή πίσω από αυτή την μπάντα είναι ο Chris Black, drummer/συνθέτης των θεών Pharaoh και μέχρι προσφάτως και στους Dawnbringer (άλλη σπουδαία μπάντα). Επίσης είναι από τους καλύτερους συντάκτες του Metal Maniacs ενώ έχει και κάποιες δισκογραφικές εταιρίες. Πολυσυλλεκτικός και πολυάσχολος. Και βεβαίως πολυοργανίστας.
Καλοκαιρινή διάθεση και το glamorous Hard Rock (ή απλά Glam) ακούγεται καλύτερο στα αυτιά μου. Τουλάχιστον σε κάποιες περιπτώσεις. Οι Sweet Leopard ανήκουν στο είδος. Φρέσκοι, με ένα ep τριών τραγουδιών που κυκλοφόρησαν το 2013 και το ντεμπούτο τους, “Shock Me! Thrill Me! Love Me!’’ ένα χρόνο αργότερα. Συμβόλαιο πλέον με την City Of Lights Records και καινούριος δίσκος με την νέα τους σύνθεση. Το ‘’Horny House’’ βγαίνει σε ειδική έκδοση με δυο bonus τραγούδια και μόνο σε 300 cds.
Από το μακρινό Ohio μας έρχονται οι Ironflame, μια καινούρια μουσική γνωριμία, να μας δώσουν με το Αμερικάνικο power metal τους αυτήν την ‘’σιδερένια φλόγα’’ που μας υπόσχεται με εμφατικό τρόπο το όνομα τους.
Και χρησιμοποιώ τον πληθυντικό αριθμό καθαρά από συνήθεια, καθώς οι Ironflame είναι μόλις ένα άτομο. Ο πολυοργανίστας και τραγουδιάρης τους ταυτόχρονα Andrew D'Cagna, ο οποίος έχει στο βιογραφικό του κάμποσες αντίστοιχες, όχι ιδιαίτερα γνωστές, και σε διάφορα metal ιδιώματα, Αμερικάνικες μπάντες…πολυπράγμων ο τύπος.
Δεκατόπεμπτο άλμπουμ στην σαραντάχρονη ιστορία τους (έστω με διαλείμματα) είναι αυτό. Είναι λίγο υποκριτικό να λέει κάποιος ότι δεν ξέρει τι τον περιμένει σε ένα νέο δίσκο των Accept. Νομίζω επίσης ότι είναι λίγο-πολύ ανώφελο να μπαίνει σε πλαίσιο αυστηρής κριτικής όποιο νέο άλμπουμ από μπάντες, όπως οι Accept ή οι Saxon, οι οποίοι διάγουν την τέταρτη δεκαετία της πορείας τους και με πολύ συνεπή τρόπο. Είναι λοιπόν ανώφελο να συγκρίνεται το "Rise of Chaos", όπως κάθε νέο άλμπουμ, με αυτά της πρώτης περιόδου.
Οι Orion’s Reign είναι μια Αθηναική Heavy/Power/Symphonic Metal μπάντα που το διασκεδάζει όσο δεν πάει. Ευχαριστιέται να παίζει μουσική, δική τους ή καλλιτεχνών που αγαπάνε οι ίδιοι σαν οπαδοί. Η ιστορία της μπάντας ξεκινά το 2001 όταν μια εικοσάχρονη (ηλικιακά, πάνω κάτω) ξεκίνησε να παίζει την μουσική που αγαπούσε. Το πρώτο δικό τους υλικό ήταν ορχηστρικό μιας και η μπάντα αδυνατούσε να βρει ένα καλό τραγουδιστή.
Τρία πιτσιρίκια το 1992, γεννημένα το 1977, ακολούθησαν το όνειρο τους, και τα είδωλα τους και έφτιαξαν μια power metal μπάντα…τους Edguy. Jens Ludwig, Dirk Sauer, κιθάρες, Tobias Sammet, φωνή και για λίγο καιρό μετά και μπάσο. Έφτιαξαν δυο demos, Evil Minded το 94, και Children of Steel το 95, και το 1997 ήρθε το ντεμπούτο Savage Poetry.
Οι Αμερικανοί Argus δεν συγκαταλέγονται πλέον στις ελπίδες για το μέλλον. Πάνω από 10 χρόνια στο κουρμπέτι, 3 ολοκληρωμένους δίσκους, 2 eps και πάμπολλες συναυλίες. Και μιλάμε για σοβαρούς δίσκους που θα συζητιούνται στο μέλλον. Το Heavy/Doom Metal τους δανείζεται από τους καλύτερους και έχει έντονο και το προσωπικό τους στοιχείο και όλα δένουν άψογα. Πέρασαν τέσσερα χρόνια από τον τελευταίο τους δίσκο, ‘’ Beyond the Martyrs’’ που μας είχε αφήσει με το στόμα ανοιχτό και όλοι περιμέναμε με ανυπομονησία.