Reviews
Οι Γάλλοι Lonewolf είναι πολλά χρόνια στη σκηνή αλλά μετά από 7 ολοκληρωμένους δίσκους παραμένουν μαχητές του underground. Ακόμα και αν έχουν περάσει πλέον από δύο μεγάλες εταιρείες όπως η Napalm και η Massacre δεν έχουν καταφέρει να κάνουν το όνομά τους γνωστό εκτός των true heavy metal κύκλων.
\r\nΕίναι στιγμές που βασικά ερωτήματα έρχονται και βασανίζουν το μυαλό μου.\r\nΥπάρχει Θεός??? Υπάρχει δικαιοσύνη αξιοκρατία στον κόσμο αυτό??? Υπάρχει ειδίωμα στο metal που να ονομάζεται ‘’female fronted metal’’??? Και αν υπάρχει όλα τα γκρουπ με γυναίκα τραγουδίστρια ανήκουν σε αυτό το είδος??? Όλα??? ‘Οτι ήχο και να έχουν???\r\nΟκ, μετά από τόσα χρόνια και τόσους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει που τα φωνητικά τα κρατάει γυναίκα τα ερωτήματα μου φαντάζουν άκυρα. Και όμως τους Amaranthe εκεί θα τους κατέταζα, γιατί έχουν όλα αυτά τα στοιχεία του female fronted metal.
\r\nΉταν το 2007 όταν σε μια Σαββατιάτική βόλτα στο Rock City βρίσκω μεταχειρησμένο το The Blackening των Machine Head. Μια μπάντα που δεν είχα ασχοληθεί τόσο πέρα απ’το ντεπούτο τους το 1994 Burn My Eyes και το Through the Ashes of Empires που ήταν το προηγούμενο τους το 2003, χωρίς να με έχουν ενθουσιάσει και πάρα πολύ. Το The Blackening το πήρα το άκουσα σπίτι και έπαθα την πλάκα μου, με αυτή την δισκάρα. Πραγματικός όλεθρος από riifs solos, οργισμένα στο έπακρο φωνητικά, και στίχους που μπορούσαν από μόνοι τους να ξεκινήσουν πόλεμο ή επανάσταση.
Το 2012 και στη North Carolina γεννήθηκαν οι Walpyrgus και το πρώτο τους, ομώνυμο, EP βρήκε στέγη στην ελληνική No Remorse Records. Όποιος γνωρίζει έστω και ελάχιστα για την εταιρία, εύκολα θα υποψιαστεί ότι οι Walpyrgus δεν παίζουν death, δεν παίζουν black, δεν παίζουν post αλλά παίζουν κλασσικό heavy metal, αμερικάνικης κοπής.
Οι Akercocke ήταν μπαντάρα. Ξεκίνησαν σαν μια Σατανιστική black/death metal μπάντα φορώντας κοστούμια αντί για corpsepaint και σύντομα προόδευσαν τόσο πολύ σαν μπάντα που συνδύασαν πολλά πράγματα στην μουσική τους, πάντοτε επιτυχημένα στα αυτιά μου. Και πλέον οι Voices είναι η συνέχεια αυτών, τουλάχιστον για τα 2 (David Gray και Peter Benjamin) από τα 4 μέλη τους. Το ντεμπούτο (2013) των Voices υπήρξε αρκετά ενδεικτικό ότι ήταν μέλη αυτής την μπάντας ενώ στο ’’London’’ απομακρύνονται και τραβάνε τον δικό τους δρόμο.
\r\nΟι Job For A Cowboy απ’την Αριζόνα των Η.Π.Α. υπάρχουν απ’το 2003 ως deathcore μπάντα. Το 2012 έκαναν στροφή προς το progressive death, κρατόντας πάντως αρκετά παλιά στοιχεία του ήχου τους. Και μας έδωσαν ένα αρκετά καλό δίσκο τον Demonocracy.\r\nΑυτές τις μέρες κυκλοφορεί ο ολοκαίνουριος δίσκος τους Sun Eater.
Οι Sidious είναι μια Αγγλική μπάντα που γράφει λίγα χρόνια στο κοντέρ της. Τα μέλη της είναι κατά βάση τα ίδια με αυτά των Eye Of Solitude (doom/death, σύντομα παρουσίαση στο νέο τους δίσκο/ep ’’Dear Insanity’’) με την προσθήκη του Khrudd (των κάκιστων Colosus) στα drums. Στους Sidious επιχειρήται μια προσπάθεια σύμπτηξης του death metal με το black, και για να είμαστε πιο ακριβείς, των Behemoth με τους Dimmu Borgir. Αν σου αρέσουν οι προαναφερθέντες μπάντες, θα σου κάνουν και οι Sidious, αν και είναι κάποια σκαλιά πιο κάτω.
Όλοι λίγο πολύ ξέρουμε τι εστί Carcass. Όλο και κάποιο τραγούδι τους έχουμε ακούσει. Ξεκίνησαν κυκλοφορώντας 2 δίσκους σε goregrind(1988,1989), οι οποίοι λατρεύονται και θα λατρεύονται εσαεί από τους φίλους του είδους. Μετά μας πρόσφεραν άλλους 2 δίσκους (1991,1993), σε πιο καθαρό death metal ήχο και είναι απίστευτοι και οι δύο. Αν το συνδυάσεις και με το ιατρικ-χειρουργικό τους στιχουργικό κόλλημα, το αποτέλεσμα ήταν ξεχωριστό και ιδιαίτερο.
Πραγματικό hard rock supergroup έχουμε εδώ. Και πώς να μην είναι έτσι αφού τα ονόματα και η ιστορία των μελών των Rated X μαρτυρούν από μόνα τους πάρα πολλά. Οι Joe Lynn Turner (Rainbow, Deep Purple, Yngwie Malmsteen), Karl Cochran (Ace Frehley), Tony Franklin (The Firm, Blue Murder, Whitesnake) και Carmine Appice (Vanilla Fudge, Rod Stewart, Ozzy Osbourne, Blue Murder) αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να θυμηθούν τα παλιά. Το ζήτημα είναι αν το αποτέλεσμα είναι ανάλογο της αδιαμφισβήτητης αξίας τους.
Καμμιά φορά, όσο και να ψάχνεις να βρεις την τύχη σου, αδυνατείς παρόλη την προσπάθεια σου. Άλλες φορές, σου έρχεται μόνη της απρόσμενα. Έτσι και η μουσική μου γνωριμία με τους Kvele, μια ελληνική black metal μπάντα με ήδη δυο κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους που έγινε πρόσφατα μιας και η δεύτερη τους κυκλοφορία είναι του 2013. Το βραχύτατο σε διάρκεια πρώτο τους άλμπουμ δεν κατάφερε να με χορτάσει με το πριμαριστό και πρωτόγονο black metal τους, έτσι όπως το μάθαμε στα 90ς. Με το ’’Necrohill’’ τα πράγματα είναι διαφορετικά.