Reviews
\r\nΕίναι καμιά φορά που δεν το περιμένεις και όμως σε εντυπωσιάζει μια καινούρια ακρόαση, με την ποικιλομορφία στον ήχο, στον υπερθετικό βαθμό. Οι Scargod απ’την Αυστρία με το πρώτο τους full - length καλιτεχνικό πόνημα Sacrilegius Symphonies το κάνουν. Και αυτο είναι και θετικό και αρνητικό. Πάμε απ’την αρχή όμως και να γνωρίσουμε τους Scargod απ’την Αυστρία οι οποίοι είναι η συνέχεια των Shadows Grey, και έχουν ακόμα ένα ep το 2007, και παίζουν melodic black metal με αρκετά progressive στοιχεία.
Redemption Through Force. Έτσι ονομάζεται ο δεύτερος δίσκος των Heavy/Power μεταλλάδων από την Κύπρο Solitary Sabred που για μένα αποτελεί δίσκο σταθμό στην σκηνή (μαζί του και ο περσινός Arrayan Path), σαφέστατα και μέσα στα 5 καλύτερα της χρονιάς. Η παρέα του Δημήτρη Δημητρίου κυκλοφόρησε ένα ολοκληρωμένο δίσκο που στάζει λιωμένο μέταλλο από παντού. Έτη φωτός βελτίωση από το ντεμπούτο (που σε καμμιά περίπτωση δεν ήταν μέτριο) αλλά εδώ τα πράγματα υπερβαίνουν συγκρίσεων.
Όταν μου έστειλαν αυτό το EP των Calamity για review, η αλήθεια είναι ότι δυσανασχέτησα λιγάκι. Κι αυτό γιατί το όνομα της μπάντας με παρέπεμψε στον Λούκι Λουκ (γελάμε τώρα!). Γι’αυτό να μην κρίνετε από το περιτύλιγμα κυρίες και κύριοι! Γιατί μόνο για γέλια δεν είναι το ep αυτό. Έχουμε να κάνουμε με κλασικό και αγαπημένο thrash ήχο, από αυτούς που αγαπήσαμε όταν πηγαίναμε σχολείο. Και ενώ έχω την αίσθηση ότι οι -πορτορικανοί παρακαλώ!- Calamity δεν έχουν και πολύ καιρό που τελείωσαν οι ίδιοι το σχολείο, ξέρουν πολύ καλά ποιος ήχος αγαπήθηκε παλιότερα.
Είναι κάτι στιγμές που αναζητάς απ’την μουσική που θα ακούσεις να σε χαλαρώσει, ή να σε κάνει να σηκώθεις απ’τον καναπέ και να εκτονωθείς, να διασκεδάσεις δηλαδή με τον τρόπο που σου αρέσει. Εδώ έρχονται οι Orange Goblin με τον όγδοο heavy as steel δίσκο τους Back From The Abyss και το καταφέρνουν με εντυπωσιακό τρόπο. Τους Orange Goblin τους αντιλαμβάνομαι σαν μια παρέα, γιατί είναι τα ίδιοι τέσσερις τύποι απ’το 1995, να παίζουν αυτά που τους αρέσουν, χωρίς να σκέφτονται και πολλά.
Οι Βρετανοί απ’το metalικό Μητροπολιτικό Μπέρμιχαμ Anaal Nathrakh, μια μπάντα που παίζει industrial black,επιστρέφουν δυο χρόνια μετά το Vanitas, με τον όγδοο δίσκο τους Desideratum. Οι Anaal Nathrakh πιστεύω ότι είναι μια απ’τις σπάνιες περιπτώσεις βαβούρας η οποία όμως είναι γεμάτη μελωδίες. Ο Vitriol στα φωνητικά και ο Irrumator σε όλα τα άλλα, κιθάρες μπάσο programming, μας παρουσιάζουν αυτό το χάος με αρκετές μελωδικές στιγμές. Οι κιθάρες εδώ είναι γρήγορες επιθετικές μα ταυτόχρονα σκοτεινές.
Και εγένετο Devilment…Η ηγετική φυσιογνωμία του Dani Filth, frontman των Cradle Of Filth, δε σταματάει να ψάχνεται και από αυτό το ανήσυχο μυαλό και με την απαραίτητη συνδρομή των Daniel Finch (guitar & samples) Colin Parks (rhythm guitar/lead guitar), Nick Johnson (bass guitar), Aaron Boast (drums) και Lauren Francis (keyboards & vocals) γεννήθηκε η ιδέα για το σχηματισμό των Devilment.
Οι Starkill είναι η συνέχεια των Massakren, μιας νεανικής μπάντας συμφωνικού, μελωδικού black/death metal που είναι με την σειρά τους η συνέχεια των Ballistika. Πολλές συνέχειες διαβάζω που στο δικό μου μυαλό μεταφράζεται σαν ασυνέχεια. Τουλάχιστον παίζανε πάντοτε το ίδιο είδος οι πιτσιρικάδες από το Σικάγο. Τώρα τους έχει και η Century Media και τα πράγματα σταθεροποιήθηκαν και είναι πιο ενεργοί από ποτέ, και δισκογραφικά και συναυλιακά.