To Progressive Rock (θα) μνημονεύεται για τα διαμάντια που κυκλοφόρησαν στο συγκεκριμένο είδος τη δεκαετία του ΄70. Εννοείται ότι και σε άλλες εποχές έχουν δημιουργηθεί πανέμορφα ακούσματα, απλά στη συγκεκριμένη δεκαετία είχαμε εκπληκτικό συνδυσμό ποιότητας-ποσότητας. Το neo-progressive rock, όπως υποδηλώνει και η ονομασία του αφορά παρόμοιο ήχο σε πιο προσφατες εποχές. Μια μπάντα που είναι εγκληματικά άγνωστη παρά στους ρέκτες του είδους είναι οι Πολωνοι Collage.
ΠΡΕΠΕΙ να γράψω για τους Marillion. Όχι μόνο γιατί είναι μια από τις πιο επιτυχημένες prog rock μπάντες, εμπορικά και καλλιτεχνικά, αλλά επειδή είναι και απο τις αγαπημένες μπάντες της συζύγου μου. Και γιατί να μην είναι; Πήραν τα καλύτερα στοιχεία του prog rock των 70ς (ιδιαίτερα των Genesis), κράτησαν το συναισθηματισμό και τον λυρισμό, καυτηρίασαν τις άκρες της υπερβολής του είδους, το έντυσαν με πανέξυπνους και γήινους στίχους, πρόσθεσαν στοιχεία από άλλα είδη του παρελθόντος αλλά και του τότε παρόντος και μας παρέδωσαν θεόσταλτη μουσική.
Όσο και αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε ή να το δεχτούμε, η δεκαετία των 90ς δεν ήταν καλή για το thrash metal. Μετά το 1991-92, ελάχιστες καλές κυκλοφορίες βγήκαν στο είδος. Και κάποιες ακόμα βέβαια που ακουγόντουσαν πιο μοντέρνες, πιο γκρουβάτες, πιο καινοτόμες, πιο πειραματικές αλλά αν ήθελες να ακούσεις κλασσικό thrash, έβρισκες λίγες καλές κυκλοφορίες. Εννοείται ότι οι περισσότερες είχαν βασικότερη επιρροή τους Slayer και γενικότερα το Αμερικάνικο thrash σε αντίθεση με τις σημερινές εποχές που κατά μεγάλο ποσοστό παίζουν θυμίζοντας Τευτονικό thrash.
Πολλοί θεωρούν ταυτόσημο του AOR τους Journey και όχι αδίκως. Τα πράγματα όμως δεν ήταν έτσι εξ’αρχής. Μπορούν να γραφτούν τό,οι ολόκληροι για τη βιογραφία της μπάντας αλλά αυτό δεν μας ενδιαφέρει περί του παρόντος. Το συγκρότημα δημιουργήθηκε στο San Francisco το 1973 και ηχητικά ακουγόταν σαν jazzy progressive rock, τουλάχιστον στα τρία πρώτα άλμπουμς τους. Δεν ξεχνάμε ότι μιλάμε για διαφορετική σύνθεση. Μάλιστα στο ντεμπούτο τους το 1975 είχαν δυο κιθαρίστες και το riffing ήταν βασικό συστατικό της μουσικής τους.
Εγώ, όπως και ο περισσότερος κόσμος παγκοσμίως, έμαθα τους Dimmu Borgir με το εκπληκτικό και κορυφαίο ‘’Enthrone Darkness Triumphant’’, ένας εκπληκτικος συνδυασμός μελωδικής συμφωνικότητας και black metal. Ο λόγος που τους μάθαμε τη συγκεκριμένη εποχή δεν είναι μόνο καλλιτεχνικός. Τους Νορβηγούς πλέον είχε αναλάβει η Nuclear Blast και γι αυτό είχαν εξαιρετική διανομή και διαφήμιση. Και αυτοί όμως από την πλευρά τους είχαν ενθουσιαστεί με το προηγούμενο υλικό τους γι αυτό και τους καπάρωσαν. Δίσκοι σαν το ‘’Stormblast’’ δεν βγαίνουν κάθε μέρα, ούτε κάθε πενταετία-δεκαετία θα έλεγα.
Η δεκαετία των 70ς ευλόγησε καλλιτεχνικά τη Σκοτσέζικη μπάντα των Nazareth με δίσκους-σταθμούς του hard rock. Το συγκρότημα ιδρύθηκε το 1968 από τα αναπομείναντα μέλη των Shadettes. Λογικό και επακόλουθο η μουσική τους κατεύθυνση να είναι σε πιο ροκ λημέρα μιας και μιλάμε ακόμα για 60ς. Το συγκρότημα μετακόμησε στο Λονδίνο το 1970 και κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο τους ένα χρόνο αργότερα. Μουσικά κυμαίνονταν κάπου ανάμεσα στα blues, το folk και βεβαίως το hard rock.
Αρκετές οι μπάντες με το όνομα Allegiance στο metal χώρο αν και καμιά δεν έκανε μεγάλο ντόρο ώστε να γίνει πασίγνωστη. Οι Αυστραλοί θρασάδες με τον ωραία, γκρουβάτο ‘’D.e.s.t.i.t.u.t.i.o.n’’ του 1994 δεν κατάφεραν να κάνουν κάτι παραπάνω από το να ασχολούνται λίγοι ψαγμένοι οπαδοί μαζί τους. Οι πιο πρόσφατοι χρονικά Γάλλοι κυκλοφόρησαν το majestic black του ‘’ Beyond the Black Wave’’ (2018) αυτοχρηματοδοτούμενα και μόνο στη χώρα τους τους ξέρουν. Υπάρχουν και άλλα συγκροτήματα που δεν καταφεραν να κυκλοφορήσουν κάτι ολοκληρωμένο. Υπάρχουν και οι Σουηδοί Allegiance.
Όταν λέμε ότι μια μπάντα ανήκει στο Progressive metal μπορεί να εννοούμε αρκετά πράγματα. Μπορεί να είναι πρωτοπόρα, προοδευτική ακόμα και αν ανήκει στον ακραίο χώρο. Μπορεί να μιλάμε για άκρως τεχνικές μπάντες που κάνουν τα όργανα να μοιάζουν με παιχνιδάκια μωρού. Υπάρχουν αυτές που βασίζονται στο λυρισμό και στο συναίσθημα, συνήθως μέσα στο γενικότερο Power Metal ύφος. Πολλοί και διάφοροι οι χαρακτηρισμοί και πλέον μπορεί να μην ισχύει και τίποτα από αυτό και όμως και πάλι να του δίνεται αυτή η ταμπέλα. Πάμε Νορβηγία να γνωρίσουμε τους Twisted Into Form.
Θεωρώ τους Centinex μέσα στις καλύτερες περιπτώσεις Σουηδικού Death Metal. Ένα συγκρότημα με πολλά χρόνια στην πλάτη, σπουδαία δισκογραφία και καταστροφικές συναυλίες. Εάν ακούς συχνά μπάντες όπως Dismember, Grave, Hypocrisy κτλ και δεν έχεις ανακαλυψει τους Centinex, πράξε το σωστό άμεσα. Οι Centinex βασανίζουν τα αυτιά μας εδώ και τρεις δεκαετίες, συγκεκριμένα από το 1991, βγάζπντας το πρώτο τους demo ‘’ Stupid Humanity’’.
Αφιέρωμα σε Speed Metal και να λείπουν οι Γερμανοί Violent Force είναι έγκλημα. Τευτονικό Thrash Metal, τάχιστο, θορυβώδες, γεμάτο ενέργεια. Τι πήγε στραβά και ξεχάστηκαν από το μεγαλύτερο ποσοστό του μεταλλικού πληθυσμού μου είναι άγνωστο. Σίγουρα όχι λόγω μουσικού περιεχομένου μιας και ο ένας και μοναδικός δίσκος που κυκλοφόρησαν είναι δυναμίτης. Όπως και να χει, η μπάντα από την North Rhine-Westphalia έδρασε βραχύβια (1985-1989) κυκλοφορώντας μια σειρά demos που έσπερναν τον όλεθρο. Τετραμελής μπάντα με τους Lemmy (κιθάρα/φωνή), Stachel (κιθάρα), Waldy (μπάσο) και Atomic Steif (drums).